Mobiliteit

“Mijn ultieme moment van vrijheid ervaar ik als ik in de lucht ben”

“Thuis heb ik alles precies zo rolstoeltoegankelijk gemaakt als ik het wil. Ook op de vliegclub heb ik wat aanpassingen laten doen. Zo is daar nu een invalidentoilet. Ik kom ook wel op plekken waar dingen niet zijn aangepast, maar daar maak ik me nooit zo druk om. Dat is zonde van mijn energie. Door vooral het positieve te blijven zien, maak je het jezelf een stuk makkelijker. Dat is ook de boodschap die ik anderen mee wil geven. Kijk niet naar wat niet kan, maar naar wat wél kan.”
Kijken naar wat wél kan
“In 2003 heb ik een bedrijfsongeval gekregen. Op een van de locaties waar ik met mijn aannemersbedrijf aan het bouwen was, viel een bouwkraan om. En ik lag eronder. In het ziekenhuis werd me verteld dat ik een dwarslaesie had. Ik zou nooit meer kunnen lopen. Pas toen ik werd overgeplaatst naar een revalidatiecentrum en ik zonder de morfine weer helderder kon denken, drong die diagnose pas écht tot me door. Toch heb ik me geen moment laten neerhalen door het besef dat ik voortaan in een rolstoel verder moest. Liever richtte ik me op de toekomst. Goed, ik kan niet meer lopen. En schaatsen zit er ook niet meer in, dat vind ik écht heel jammer. Maar er is nog zo veel wat ik wél kan. Ik dacht en denk altijd maar zo: geluk zit niet in je benen. Ik pas me wel aan. Het enige waar ik moeite mee had, was het aanpassen van mijn denkwijze. Ik vergat geregeld dat ik een beperking heb. Nu soms nog. Als ik een kamer reserveer in een hotel, vraagt mijn vrouw soms: ‘Heb je wel een invalidekamer geboekt?’ Negen van de tien keer vergeet ik dat. Ik zie mezelf ook niet als gehandicapt. Zo hoeven mensen me ook echt niet te behandelen. Ik red me wel. Heb ik wél hulp nodig? Nou, dan vraag ik het toch gewoon.”

“In de lucht heb ik geen beperkingen”

In de lucht zijn geen beperkingen
“Het ultieme gevoel van vrijheid krijg ik als ik vlieg. In de lucht heb ik geen beperkingen. Geweldig! In 2013 heb ik mijn vliegbrevet gehaald. Vliegen heeft me altijd al aangetrokken en mijn broer vliegt ook. In mijn twintiger jaren heb ik al eens vliegles gehad. Toen ik jaren later bij de vliegclub kwam om opnieuw vlieglessen te nemen, keken ze daar even van op. Maar het kon. Eerst heb ik ervoor gezorgd dat er een aangepast toestel beschikbaar kwam. Binnen een jaar haalde ik mijn theorie en praktijk. Sindsdien vlieg ik heel Europa door. Regelmatig vlieg ik een weekend met mijn vrouw naar Italië̈, Engeland of Texel. Zelfs mijn kleinzoon is al regelmatig met me meegevlogen. Als ik met het vliegtuig ergens aankom en uitstap met mijn rolstoel, gebeurt het vaak dat mensen aan me vragen: ‘Waar is de piloot?’ Want iemand die in een rolstoel zit, die kan toch niet de piloot zijn? Nee hoor, dan voel ik me niet beledigd. Ik had het in hun plaats waarschijnlijk ook gedacht.”
Altijd op zoek naar mogelijkheden
“Mijn leven ziet totaal anders uit sinds het ongeluk. Maar dat zie ik niet per se als iets negatiefs. Ik werk nu in dienst van een ander aannemersbedrijf. Het was even wennen om voor een baas te werken na jarenlang zelfstandig ondernemer te zijn geweest. Maar ik zit nooit stil en heb er een eigen bedrijfje naast. Daarmee verhuur ik boten voor evenementen. Mijn droom? Ik zou dolgraag vliegen Portugal, Griekenland en Turkije. Landen waar het voor mensen met een beperking niet zo goed geregeld als in Nederland. Ik wil daar graag in revalidatiecentra presentaties over geven en zo aandacht voor dit onderwerp vragen. Op die manier hoop ik een steentje bij te dragen. Om dat te realiseren, ben ik hard op zoek naar bedrijven die me willen sponsoren. Verder ben ik bezig om aangepaste strandhuisjes te realiseren in Wijk aan Zee. Vergunningen daarvoor regelen blijkt zo makkelijk nog niet. Maar ik laat me niet snel uit het veld slaan. Als je het nooit probeert, weet je zeker dat het niet lukt.”