Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
Acht jaar leeft David zijn grote droom in Canada. “Als je het mij vraagt, is de landmacht de meest autistvriendelijke plek ter wereld”, lacht hij. “Alles draait om structuur. Je moet je kleding met precisie opvouwen, er zijn duidelijke regels. Ideaal voor iemand als ik.” David heeft het enorm naar zijn zin. Totdat hij in maart 2014 meedoet met een ijshockeywedstrijd met mijn team. Hij raakt geblesseerd door een foute bodycheck van een tegenstander. Hoewel David hierna nog wel kan lopen, is zijn rug ernstig verzwakt. Als hij na een tijdje merkt dat zijn rug het zware werk niet meer aankan, neemt hij het besluit om af te zwaaien en terug te keren naar Nederland.
Enkele maanden na die beruchte ijshockeywedstrijd volgt er opnieuw een tegenslag. Tijdens een wandeltocht springt zijn wandelmaatje totaal onverwachts op zijn rug. “Ik voelde meteen dat het mis was.” Vanaf die dag wordt de pijn in zijn rug erger en erger. Het gevoel in zijn benen neemt af en hij voelt een zwelling op zijn ruggengraat. “Mijn huisarts deed het aanvankelijk af met: ‘Je hebt stijve spieren.’ Nou, ik ken mijn lichaam bijzonder goed en ik wist dat er meer aan de hand was.” Een paar maanden heeft David heftige pijn en tal van onderzoeken volgen. Pas in oktober 2014 wordt bij David een dwarslaesie vastgesteld. Lopen lukt op dat moment al niet meer. Hij is verlamd vanaf zijn middel.
“Ik ken mijn lichaam bijzonder goed en ik wist dat er meer aan de hand was.”
Van de neuroloog krijgt hij een doorverwijzing om te revalideren. “Nu kon ik twee dingen doen. Met veel fysiotherapie weer proberen om een paar meter zelfstandig te kunnen lopen. OF me in een rolstoel met gemak van A naar B bewegen. Ik koos voor het laatste. Vertel me vooral niet wat ik niet kan, maar vraag me liever wat ik wél kan. Geef mij maar een stel wielen en dan zien we wel weer.”
Veel tijd kost het David niet om aan zijn rolstoel te wennen. “Ik begrijp wel dat de overstap naar een rolstoel moeilijk is voor iemand die nooit beperkingen heeft gehad. Voor mij gold dat niet. Ik kan prima overweg met mijn rolstoel. Ik accepteer mijn situatie zoals –ie is.” Wat overigens niet betekent dat het altijd even makkelijk is. “Met de trein reizen kan nog weleens frustraties opleveren. Bijvoorbeeld als er onvoldoende assistentie is op het perron. En als in mijn flat de lift stuk is, kan ik in principe geen kant op. Maar als het echt moet, sleep ik mezelf én de rolstoel de trap op en af. Geen pretje, maar het kán.”
David mist vooral het intensieve sporten dat hij voorheen graag deed. Wandelen, maar ook ijshockey. “Hierin kon ik al mijn energie kwijt. Tegenwoordig ben ik team-assistent van het Para IJshockeyteam in Amsterdam. Dus ik ben nog steeds betrokken bij de sport.” Iets wat David koestert, want het zorgt ook voor sociale contacten. “Toen ik in de rolstoel terechtkwam, ben ik veel vrienden verloren. En ja, ik heb heus ook wel momenten gehad dat ik dacht: ik kap ermee. Maar de échte vrienden die ik nog heb, slepen me erdoorheen.”
Dat David zo positief in het leven staat, is bijzonder, als je kijkt naar wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt. Door het oorverdovende lawaai van explosieven is hij tijdens zijn jaren bij de Canadese landmacht slechthorend geworden. Daarnaast heeft hij hersenschade opgelopen door een verwaarloosde oorontsteking. Maar daar staat hij niet te lang bij stil. Liever concentreert hij zich de Nijmeegse Vierdaagse. In 2019 wil hij voor het eerst sinds vier jaar hier weer aan mee doen. Ditmaal in zijn rolstoel. “Ik ben besmet met het Vierdaagse-virus. Daar bestaat geen medicijn voor, haha. De allereerste keer dat ik de Vierdaagse liep, wist ik: dit is verslavend, dit wil ik elk jaar doen!”
Ook al bestaan er speciale rolstoelvierdaagsen, voor David is het belangrijk om juist aan de Nijmeegse variant mee te doen. “Want het is de enige militaire mars. En ik ben en blijf in mijn hart militair. Op de derde dag van de Vierdaagse kom je langs de militaire begraafplaats in Groesbeek. Dat vind ik een bijzonder moment, want daar liggen vijf familieleden begraven. Ooit heb ik de Vierdaagse zelfs gelopen als militair met Canadese vlag en tien kilo bepakking op mijn rug. Wel een flink contrast met nu dus.”
Om de Vierdaagse in zijn rolstoel te kunnen volbrengen, traint David door heel veel kilometers te maken. “Steile heuvels op en af. Daarbij moet ik opletten dat ik niet overdrijf, want dan train ik mijn schouders kapot.” Door de dwarslaesie moet hij zich katheteriseren, maar dat ziet hij als iets positiefs: “Straks bij de Vierdaagse ben ik niet afhankelijk van die dixies langs de weg. Moet ik plassen, dan kan dat gewoon langs de baan op een rustig punt. Wel zo makkelijk!”
Gerelateerde verhalen
-
Mobiliteit
Drieluik jonge mantelzorgers: Viroen Lees verder Op 10 november is het de Dag van de Mantelzorg. Hoe is het als je jong bent en zorgdraagt voor je zieke moeder? Viroen (27) vertel... 3 jaar geleden -
Mobiliteit
“Mijn levensmotto: wat er ook gebeurt, laat je nooit stoppen!” Lees verder In gesprek met de jongste Nederlandse Paralympische zwemmer: Thomas van Wanrooij (18).... 3 jaar geleden -
Mobiliteit
Het ultieme gevecht met jezelf Lees verder Corné de Koning over zijn passie voor roeien, zijn deelname aan de Paralympische Spelen en zijn verwachtingen. Gaat hij voor goud... 3 jaar geleden