Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
Eindelijk weer buiten koffie drinken
“Waar ik last van heb? Heb je even? Ziekte van Crohn, C.I.I.P — wat een bewegingsstoornis van het maag-darmkanaal is — nierfalen, en ik heb last van fistels en nierstenen. Ongeveer 16 jaar geleden hoorde ik dat ik een stoma kreeg. Dat was zo’n opluchting! Ik zat eigenlijk alleen maar thuis, omdat ik door fistelvorming incontinent was geraakt. Heel vervelend natuurlijk. Vooral omdat ik een sociaal mens ben. Door mijn stoma kon ik eindelijk weer naar buiten. Er gaat bijna geen dag voorbij of ik drink buitenshuis een koffie. Daar geniet ik elke dag extra veel van – het is eigenlijk mijn enige uitje. Kijk, het leven is niet altijd leuk. Shit happens, dat heb ik bij mijn stoma laten tatoeëren. Leuk toch? Zo zet ik negativiteit om in positiviteit. Het leven is serieus genoeg. Voor mij is het belangrijk om er met een grap mee om te gaan.”
“Waar ik last van heb? Heb je even? Ziekte van Crohn, C.I.I.P — wat een bewegingsstoornis van het maag-darmkanaal is — nierfalen, en ik heb last van fistels en nierstenen. Ongeveer 16 jaar geleden hoorde ik dat ik een stoma kreeg. Dat was zo’n opluchting! Ik zat eigenlijk alleen maar thuis, omdat ik door fistelvorming incontinent was geraakt. Heel vervelend natuurlijk. Vooral omdat ik een sociaal mens ben. Door mijn stoma kon ik eindelijk weer naar buiten. Er gaat bijna geen dag voorbij of ik drink buitenshuis een koffie. Daar geniet ik elke dag extra veel van – het is eigenlijk mijn enige uitje. Kijk, het leven is niet altijd leuk. Shit happens, dat heb ik bij mijn stoma laten tatoeëren. Leuk toch? Zo zet ik negativiteit om in positiviteit. Het leven is serieus genoeg. Voor mij is het belangrijk om er met een grap mee om te gaan.”
“De tatoeëerder lachte zo hard dat ze zelfs even moest stoppen met tatoeëren”
“Inmiddels is mijn endeldarm verwijderd en mijn anus dichtgenaaid. Ja, ik ben hier heel open over. Als iemand iets wil weten, dan ben ik altijd bereid om te vertellen. Ik heb altijd andere mensen willen helpen, maar lichamelijk kan ik weinig doen. Dan gooi je het over een andere boeg. Om stoma’s hangt een taboe. Zo’n 10 jaar terug lag ik op de poli. Naast mij kreeg een vrouw een stoma aangeraden. ‘Een stoma? Dat ruik je! Een stoma stinkt!’
Ik keek haar aan en zei: ‘Mevrouw, ruikt u iets?’
‘Nee, hoezo?’ vroeg ze.
‘Ik heb al iets van 6 jaar een stoma,’ antwoordde ik. Als ze wilde, kon ik ‘m laten zien. Die taboes wil ik dus doorbreken. Ik heb haar mijn telefoonnummer gegeven. Niet iedereen gaat ermee om als ik. Ik houd van galgenhumor, maar dat geldt dus niet voor iedereen. Maar dat mensen zich schamen voor een stoma? Dat vind ik jammer.”
Never give up
“Opeens wist ik het: ik wilde shit happens bij mijn stoma laten tatoeëren. Ik zat al langer te denken aan een leuke tekst met een knipoog. Zo’n tatoeage is ook een goede manier om het gesprek aan te gaan. Toen ik het vertelde in de tattooshop, lachte de tatoeëerder zo hard dat ze zelfs even moest stoppen met tatoeëren. ‘Dat vind ik zo ruig,’ zei ze. De leukste reacties zijn die in het ziekenhuis. Als ik op de spoedeisende hulp lig bijvoorbeeld, dan zie ik artsen erom grinniken. Zonder een brok humor houd ik het echt niet vol. Er is elke dag wel iets met mij. Daarom heb ik nog een tatoeage. Boven mijn sleutelbeen staat: never give up. Dat is mijn eerste tattoo. Een belangrijke. Altijd doorgaan, dat tekent mij wel, denk ik.”
“Opeens wist ik het: ik wilde shit happens bij mijn stoma laten tatoeëren. Ik zat al langer te denken aan een leuke tekst met een knipoog. Zo’n tatoeage is ook een goede manier om het gesprek aan te gaan. Toen ik het vertelde in de tattooshop, lachte de tatoeëerder zo hard dat ze zelfs even moest stoppen met tatoeëren. ‘Dat vind ik zo ruig,’ zei ze. De leukste reacties zijn die in het ziekenhuis. Als ik op de spoedeisende hulp lig bijvoorbeeld, dan zie ik artsen erom grinniken. Zonder een brok humor houd ik het echt niet vol. Er is elke dag wel iets met mij. Daarom heb ik nog een tatoeage. Boven mijn sleutelbeen staat: never give up. Dat is mijn eerste tattoo. Een belangrijke. Altijd doorgaan, dat tekent mij wel, denk ik.”
“Door mijn stoma kon ik eindelijk weer naar buiten. Daar geniet ik nog elke dag van”
“Voor mijn laatste operatie dacht ik nog: ik weet niet of ik nog wel wakker word. De anesthesiste vroeg me hoe het kon dat ik toch positief bleef. Tja, dat begrijp ik wel. Ik weeg maar 35 kilo en sommigen willen me aan een infuus hebben voor voeding. Maar dat gaat niet. Voeding via de bloedbaan, parenterale voeding, betekent voor mij risico’s op infecties die mogelijk fataal zijn. Ik doe het nu op eigen kracht. En dat lukt nog! Veel mensen hebben moeite om het positieve te zien. Maar dan kijken ze naar mij en zeggen ze dat ze niet weten waar ze zich toch druk om maken. Dat vind ik mooi. Je kunt overal een drama van maken, maar het is niet anders. Dat antwoordde ik de anesthesiste ook. In het leven kun je 2 kanten op: de positieve of de negatieve. En omdat negatief denken sowieso niet helpt, blijf ik positief. Als er iemand is die ik positief kan laten kijken naar het leven, dan heb ik al gewonnen.”
Gerelateerde verhalen
-
Lifestyle
“Soms voelt het alsof het leven me deze kant heeft opgeslingerd” Lees verder Willem (31) is professioneel sit-kitesurfer en inspireert anderen hoe om te gaan met tegenslag. ... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Kinderboek met een boodschap Lees verder Lucie (18) strijdt voor meer inclusiviteit met haar zelfgeschreven kinderboek.... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Op de bres voor EDS Lees verder Martine strijdt voor meer erkenning voor het Ehlers Danlos Syndroom, een (zeldzame) bindweefselaandoening waarmee zij te maken hee... 2 jaar geleden