Lifestyle

“Mijn leven is nu zo veel rijker dan vóór de dwarslaesie”

Vertel / Gecrasht, maar niet gebroken Gepubliceerd op 08 september 2020 Het leven van consultant Niek van den Adel (38) verandert radicaal als hij in 2010 crasht met zijn motor. Hij loopt een dwarslaesie op en krijgt daarnaast syringomyelie. Tien jaar later maakt hij furore als keynote spreker, trainer en schrijver. “Ik ben intens dankbaar voor de tweede kans die het leven me gegeven heeft.”
“De eerste twee jaar na mijn motorongeluk voelde ik me niks waard. De pijn die ik had was overweldigend aanwezig, zowel in mijn lijf als in mijn hoofd. Ik had nauwelijks energie, boodschappen doen voelde als het beklimmen van de Mount Everest. Als je me toen had verteld dat er een leven zou zijn ná de dwarslaesie, had ik je vreemd aangekeken. En ik had het al helemáál niet geloofd dat ik in staat zou zijn om te werken. Laat staan dat dat een groot succes zou zijn. Dat ik bomvolle zalen trek, boeken schrijf, in binnen- en buitenland trainingen en lezingen geef. Omdat mensen mijn verhaal willen horen, omdat ik hen kan helpen om hun eigen veerkracht te vinden. Dat blijft zoiets bijzonders! Ja, ik ben intens dankbaar voor de tweede kans die het leven me gegeven heeft. Want zo zie ik mijn dwarslaesie. Uit een dieptepunt in je leven kun je echt iets moois halen. Daar ben ik het bewijs van.”

“Uit een dieptepunt in je leven kun je echt iets moois halen. Daar ben ik het bewijs van”

Ander leven
“Vóór mijn dwarslaesie leidde ik een heel ander leven. Alles moest ‘snel snel snel’. En ‘meer meer meer’ leek het credo te zijn. Na de hotelschool kwam ik terecht bij een groot evenementencentrum, waar ik aan de slag ging als bedrijfsleider. Maar ik wilde hogerop. En dus verruilde ik het horecaleven voor een carrière als consultant. Dat betekende veel werken en veel verdienen. In mijn vrije tijd hing ik veelvuldig met mijn vrienden in de kroeg. Mijn meest dierbare mensen? Die zag ik vrijwel nauwelijks. Carrière maken, netwerken en dat grote huis en die grote auto, dát was belangrijker. Dacht ik. Maar diep vanbinnen knaagde het. Was ik iets aan het najagen wat helemaal niet van mij was. Snakte ik naar meer betekenis in mijn leven. Bovendien kwam ik elke avond alleen thuis. Had ik geen leuke vrouw naast me om de dag mee te bespreken. Dus echt gelukkig? Nee, dat was ik eigenlijk niet.”

“Als een arts vertelt dat je voor de rest van je leven verlamd bent, dringt dat niet gelijk door”

Van alles naar niks
“En toen werd het 16 juli 2010, de dag waarop alles veranderde. Na een uit de hand gelopen borrel van mijn werk sprong ik die vrijdagnacht op mijn motor. Bij de tweede bocht verloor ik de macht over het stuur en crashte. Drie uur lang heb ik op het asfalt gelegen, voordat ik gevonden werd. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat het foute boel was, en flink ook: ik had een dwarslaesie. Een mokerslag. Haast ook te veel om direct te beseffen. Als een arts vertelt dat je van je tenen tot aan je borst verlamd bent, dringt dat niet gelijk door. Dat ik niet meer kon lopen – en dat ook nooit meer zou kunnen doen – was een vreselijk besef. Maar wat misschien nog wel méér gold: niet meer zelfstandig kunnen poepen en plassen. Je seksualiteit kwijt zijn. En vreselijke, altijd aanwezige zenuwpijn. In a blink of eye was ik van alles naar niets gegaan. Hoe ging ik dit te boven komen?”

“Zelfs op het meest kwetsbare moment van mijn leven, was er zo veel liefde”

Verliefd op de ergotherapeute
“Ik heb lang in het ziekenhuis gelegen en ben meerdere malen geopereerd. Vervolgens heb ik maandenlang moeten revalideren in De Hoogstraat. Het was een tijd van pijn lijden, huilen en bikkelen. Maar tegelijkertijd was het ook een ontzettend mooie periode, hoe gek dat ook moge klinken. Want zelfs op het meest akelige en meest kwetsbare punt van mijn leven, was er zo veel liefde om me heen. Kreeg ik eindeloos veel bezoek en regende het telefoontjes en kaarten met lieve en bemoedigende woorden. Had ik zulke mooie, rauwe, eerlijke gesprekken. Dat deed me ongelooflijk goed. Ik realiseerde me: zelfs nu ik letterlijk niks meer kan, mág ik er zijn. Ben ik genoeg. Dat besef gaf me zoveel kracht. Daarbij gebeurde er iets wat ik nooit had durven dromen. Ik werd tot over mijn oren verliefd op mijn ergotherapeute. En zij op mij! In het diepste dal van mijn leven vond ik mijn grote liefde. Hoe bizar wil je het hebben?”

“In het diepste dal van mijn leven vond ik mijn grote liefde”

Carrièreswitch: mensen toespreken
“Dankzij dit alles ontstond er binnen in mij een nieuw proces: ik vond mijn veerkracht. Ik besloot er weer voor te gaan, en iets van het leven te maken. Vrij snel na het ongeluk wist ik: ik wil niet meer de gesjeesde consultant zijn. Maar dat ik spreker zou worden? Dat had ik nooit kunnen bedenken. Het balletje is gaan rollen door een reünie van mijn hotelschool in 2013. Als oud-student kreeg ik een award toegekend en mocht ik speechen in een bomvolle Rai. Ik sprak over gastvrije zorg, en hoe ik dat ervaarde nu ik in een rolstoel zat. Na afloop regende het visitekaartjes. Iedereen was laaiend enthousiast. Of ik niet vaker ergens wilde spreken? En van het één kwam het ander. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst een lezing mocht geven. Stond ik daar voor een zaal met 800 zorgprofessionals. Onwijs spannend natuurlijk. Ik geloof dat ik 90 minuten lang mijn ogen niet van mijn IPad heb gehaald, haha. Totdat ik klaar was, de zaal inkeek en tot mijn verbazing zag dat ik een staande ovatie kreeg. Toen wist ik: dit is wat ik moet gaan doen. Mijn verhaal, geeft anderen kracht.”
Wel relativeren, niet bagatelliseren
“Zeven jaar later ben ik niet alleen spreker, maar ook coach en trainer, schrijver en uitgever. Mijn domein is veerkracht en gezondheid. Hoewel ik nog altijd elke dag pijn heb, is mijn leven nu zoveel rijker dan vóór de dwarslaesie. Ik heb echt het allerleukste werk wat er is. Mensen inspireren, hen laten kennismaken met hun eigen veerkracht. De mens is vele malen krachtiger dan wij denken. Je kunt echt heel veel aan, hoe heftig dan ook. Als je die power bij jezelf ontdekt, dan maak je je geen zorgen om de toekomst meer. En kan de wereld aan je voeten liggen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben zeker geen ‘mister positivo’, die alles maar goed praat. Relativeren doe ik zeker, maar ik bagatelliseer niet. Sommige dingen zíjn nu eenmaal intens, of heftig, of vervelend. Maar het gaat erom dat je altijd een keuze hebt.”

“De pijn dwingt me ertoe om alleen datgene in mijn leven te doen wat écht belangrijk is”

Niet blijven hangen in mindere momenten
“Dat betekent echter niet dat ik zelf nooit een off day heb. Want geloof me, die heb ik regelmatig. Dan kan ik bij wijze van spreken twee dagen onder mijn dekbed liggen jammeren. Maar op een gegeven moment is het klaar en weet ik: Niek, je moet dóór. Dan buig ik dat rotgevoel om naar actie. Even een blokje om met de hond, bijvoorbeeld. Of ik ga spelen met mijn drie dochters. Ik denk dat dat de kunst is, dat je niet blijft hangen in mindere momenten. Hoe lastig dat soms ook is, zeker omdat de pijn die ik heb van de syringomyelie (holtes in het ruggenmerg, red.) zo intens is. Na mijn dwarslaesie voel ik nog maar tien procent van mijn lichaam – en dat deel staat dan ook nog eens gevoelsmatig regelmatig in vuur en vlam. Maar het is juist ook die pijn die me ertoe dwingt om alleen datgene te doen wat écht belangrijk is. Dat maakt alles gelijk veel waardevoller, geeft het meer betekenis. En dat is ook heel wat waard.”