Interview

“Ik kan echt genieten van het feit dat ik bij mensen aan de muur hang”

Vertel / Kunst als medicijn Gepubliceerd op 07 juni 2021 Jurjen van Houwelingen (38) was jarenlang eigenaar van een succesvol internetbedrijf en daarnaast blogger en spreker. Een zwaar herseninfarct eind 2017 gooide zijn leven compleet overhoop. Schilderen speelde een belangrijke rol bij het vinden van zijn veerkracht.
“Het was mijn familie die drie jaar geleden opperde dat dagbesteding een goede optie voor me zou zijn. Ze hadden gehoord van het project ‘Kunst om de hoek’. En vonden dat echt iets voor mij. In die tijd was ik depressief en worstelde ik erg met mezelf en het leven. In december 2017 kreeg ik zomaar, uit het niets, een herseninfarct. Ik bleek een gezwel in mijn hoofd te hebben, waaraan ik geopereerd moest worden. Dit gezwel bleek goedaardig en moest verwijderd worden. Dat ging goed, maar door de inklemming van de cyste is mijn zicht, oriëntatievermogen én kortetermijngeheugen wel zwaar beschadigd. Intensieve revalidatie bracht nauwelijks verbetering. En dus was ik zomaar opeens beperkt. Mijn leven zoals ik dat kende, was niet meer.”

“Na mijn operatie dacht ik vaak: ik heb niks meer, kan niks meer. Dat je dan opeens wél weer wat kan, geeft zo’n boost”

Boost voor zelfvertrouwen
“Ik besloot de dagbesteding een kans te geven, want ik moest toch wat. Maar schilderen terwijl je nauwelijks iets kunt zien, hoe doe je dat? Contrasten zie ik nog goed, dus ik besloot om daarmee te werken. Felle kleuren naast elkaar, die afsteken. Dus donker naast licht. En strakke lijnen. Al vrij snel merkte ik dat dat werkte. En vooral ook: dat het schilderen me lag. Dat ik in staat was om mooie dingen te maken. Nu was de kunst me niet helemaal vreemd. Ik heb vroeger kunst- en cultuurwetenschappen gestudeerd en heb jarenlang gewerkt als visueel ontwerper. Dingen moeten voor mij een bepaalde mate van schoonheid bevatten, visueel mooi zijn. En anderen zagen dat ook; ik kreeg veel complimenten. Dat dat wat ik maakte ook in de smaak viel bij anderen, gaf me zeker een kick. En het deed mijn zelfvertrouwen enorm goed. In die begintijd na mijn operatie heb ik vaak gedacht: ik heb niks meer, kan niks meer. Dat je dat dan opeens wél weer kan, geeft een boost en in zekere mate ook zingeving. Schilderen werd zo heel waardevol voor me. Het geeft me veel voldoening.”
Geld verdienen met kunst
“Het was de ondernemer in mij die al snel doorhad: dit schilderen is niet alleen een leuk tijdverdrijf, of iets om op therapeutische basis te doen. De commerciële inslag kwam al snel om de hoek kijken, ik heb nu eenmaal een drive om iets te verkopen. En zo begon ik beetje bij beetje professioneler te worden, er meer werk van te maken. De eerste keer dat iemand een schilderij van mij wilde kopen, was heel bijzonder. Een vriend van me betaalde 900 euro voor een doek. Een bizar hoog bedrag, vond ik dat toen. Ook al wist ik deep down wel dat ik mooie dingen kon maken, dat mijn werk goed was. Maar het is toch gaaf als iemand dat ook zo ziet. De afgelopen jaren heb ik veel gewerkt aan mijn branding en zichtbaarheid, onder andere via mijn blog en Instagram. Met succes! Steeds meer mensen weten me te vinden en ik verkoop de meeste van mijn werken. Ik zie mezelf nu ook echt als een kunstenaar, verdien immers geld met wat ik doe. Iets wat ik nooit had kunnen bedenken!”

“Inmiddels weet ik: dankbaar zijn voor wat er nog wél is, is een keuze”

Bij anderen aan de muur hangen
“Hoe het nu met me gaat, afgezien van de kunst? Inmiddels kan ik oprecht zeggen: redelijk goed. Er is tegenwoordig iets van acceptatie in mijn leven. Ik realiseer steeds meer: oké, dit is wat het is. Ik zal moeten roeien met de riemen die ik heb. Terwijl ik hiervoor alleen maar kon denken: ik wil dit niet, ik wil mijn oude leven terug. Nu lukt het me steeds vaker om, ondanks de beperkingen, weer te genieten van de kleine dingen in het leven. Een boekje lezen met een van mijn drie dochters bijvoorbeeld. Of een biertje doen met een vriend. Toegegeven: nog steeds heb ik vlagen dat het minder gaat. Maar overal gezien gaat het echt steeds beter. Daar heeft de kunst zeker een rol in gespeeld. Ik kan echt genieten van het feit dat ik bij mensen aan de muur hang. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat is ook iets wat ik de laatste jaren heb geleerd, het oefenen van dankbaarheid. Want inmiddels weet ik als geen ander: dankbaar zijn voor wat er nog wél is en wat nog wél kan, is een keuze. En nog een andere belangrijke les: wat er in je leven gebeurt, daar heb je niet altijd invloed op. Maar wél hoe je daarop reageert. Dat geef ik anderen graag mee.”