Kletsnatte broek
“Lange tijd heb ik ontkend dat er iets aan de hand was. Maar op een gegeven moment kon ik niet meer om mijn incontinentie heen. Ik weet nog goed dat we in 2004 met het hele gezin weg gingen. We moesten rennen om de trein te halen, en ik verloor – pats boem – opeens mijn gehele blaasinhoud. Zo ontzettend gênant vond ik dat. Stond ik daar met een kletsnatte broek en drie kleine kinderen aan mijn arm. Dan schaam je je behoorlijk. Toen realiseerde ik me: dit kan zo niet langer. En ik besloot de medische molen in te gaan. Volgens de uroloog had ik stress-incontinentie, oftewel: dat ik mijn plas liet gaan bij hoesten en rennen. Waarop ik alleen maar kon denken: maar ik heb helemaal geen stress! Vervolgens was het een kwestie van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Alles in een poging om mijn leven weer terug te krijgen.”