Vertel / Alles wat je doet is goedGepubliceerd op 18 mei 2018In de nacht weggevallen
Paulien van Mierlo (42): “In 2012, ik was toen 36 jaar oud, heb ik een hartstilstand gehad. Ik was al een paar maanden aan het dokteren en viel regelmatig flauw. Artsen dachten dat het een vorm van epilepsie was. Ik ben zelfs voor de ogen van de cardioloog in elkaar gezakt. Zelfs toen werd niet geconstateerd dat het aan mijn hart lag. Dat zegt niets over de cardioloog, maar juist over hoe moeilijk hartfalen te herkennen is. Met medicatie voor epilepsie ging ik weer naar huis. Totdat ik een keer in de nacht wegviel en niet meer bijkwam. Mijn toenmalige partner heeft gelijk gehandeld en 112 gebeld. De burgerhulpverlening kwam snel op gang en door hun handelen het ik het geluk dat ik er nog ben.”
Trainingsrondje in Limburgse heuvelland
Jos Knops (54): “Ik ging vier jaar geleden fietsen op een zaterdagochtend in het Limburgse heuvelland ter voorbereiding op een fietstocht in de Franse Alpen. Dat doe ik al een aantal jaren met vrienden. Mijn trainingsrondje maakte ik alleen en ik voelde me prima. Toch kiepte ik om midden op straat door een hartstilstand. Gelukkig ben ik snel gevonden en heeft diegene gelijk 112 gebeld. Binnen vier minuten ben ik gereanimeerd totdat er twee ambulances ter plekke waren. In het ziekenhuis zijn er diverse onderzoeken uitgevoerd. Het bleek dat ik een hartritmestoornis had en er kransslagaders dichtzaten. Ik heb toen gelijk een hartkatheterisatie gehad en er zijn stents geplaatst. Nou komen hart- en vaatziekten wel voor in mijn familie en ging ik om de twee jaar op controle. Echter is dat nooit aanleiding geweest voor verder onderzoek.”
Paulien: “Door de situatie met mijn hart ben ik pas écht naar mijn hart gaan luisteren.”
Impact is groot
Paulien en Jos hebben beiden het geluk gehad dat ze er goed uitgekomen zijn. Paulien: “Elke minuut dat je niet gereanimeerd wordt, loop je overlevingskans en kwaliteit van leven met tien procent terug. Gelukkig hing er toevallig bij mij net een AED om de hoek en heeft het burgernetwerk goed gefunctioneerd. Met circulatie ben ik naar het ziekenhuis vervoerd en 2,5 dag in kunstmatige slaap gehouden. Zelf heb ik daar niets van meegekregen, maar voor mijn omgeving was het zeer stressvol. Zij weten niet of, en hoe je eruit komt. Ook voor mijn kinderen, toen 4, 6 en 8, was dit een traumatische situatie. Uiteindelijk is er in het ziekenhuis een ICD geplaatst en mocht ik weer naar huis.” Jos vult aan: “Die impact doet inderdaad wat met je omgeving. Mijn vrouw dacht ook dat ik gewoon even fietsen was, totdat de politie voor de deur stond en haar verzocht om met spoed naar het ziekenhuis te gaan.”
Bewuster en intenser leven
Jos: “Het lastige van thuiszijn na zo’n situatie, is dat je je leventje weer moet oppakken. Ik heb fysiek en psychologisch een revalidatietraject doorlopen. Dat was fijn en dat heeft goed gewerkt. Ik geniet volop van het leven en van mijn kinderen. Dat is het allerbelangrijkste.” Paulien: “Daar sluit ik me volledig bij aan. Ik weet hoe zacht de dood kan zijn, daar ben ik heel dichtbij geweest. Maar om mijn kinderen achter te laten: dat is echt geen optie! Door deze situatie leef ik een stuk bewuster en intenser. Het is echt een wake-up call geweest waardoor ik bewust een aantal keuzes heb gemaakt. Het mooie was dat ik onlangs van vriendinnen een bord kreeg met de tekst ‘follow your heart’. Door de situatie met mijn hart ben ik pas écht naar mijn hart gaan luisteren.” Jos: “Het heeft zeker te maken met je aard. Als je positief in het leven staat, kun je het beter een plek geven. Iedereen overkomt wel wat. Ik kijk er nu positief op terug omdat het me ook wat gebracht heeft. Voorheen leefde ik morgen in plaats van vandaag.”
Jos: “Reanimeren is de meest elementaire en basale handeling die een leek kan uitvoeren die zo levensreddend is.”
Lokale initiatieven
Beiden vinden het belangrijk dat de beeldvorming rondom een hartstilstand verandert. Paulien: “Het overkomt niet alleen ouderen. En niet iedereen die gereanimeerd is, komt daar beperkt uit. Wij zijn het levende bewijs dat je er goed uit kan komen.” Jos: “De overlevingskans van een reanimatie is tussen de twintig en dertig procent. Daarom is het goed dat er lokaal veel aandacht aan wordt besteed. Er hangen steeds meer AED’s die geregistreerd zijn.” Paulien heeft samen met anderen een eigen stichting opgericht, Hartslag voor Nederweert, waar ze actief oproept tot actie. “Het initiatief tot burgerhulpverlening hebben wij overgenomen van de gemeente Nederweert. Ons doel is om mensen te mobiliseren tot burgerhulpverlener en te faciliteren in reanimatiecursussen. We zijn daarnaast gestart met een crowdfundingactie om nog meer AED’s in de gemeente te krijgen.” Jos: “We waren pas bij de wedstrijd van Roda JC waar een live heartbeat werd nagebootst. Dat werd georganiseerd door Keep The Heartbeat Going. Dat is ook een mooi initiatief om jongeren op middelbare scholen al te leren reanimeren.”
Alles wat je doet is goed
Tot slot willen Paulien en Jos mensen meegeven dat ze altijd iets kunnen doen. Jos: “Reanimeren is de meest elementaire en basale handeling die een leek kan uitvoeren die zo levensreddend is. Het is simpel maar cruciaal!” Paulien: “We leren omstanders in cursussen om bijvoorbeeld naar het slachtoffer te lopen en aan te spreken. Alles wat je doet is goed. Al durf je zelf niet te reanimeren, bel op zijn minst een ambulance of roep iemand anders erbij. Juist die snelheid en overgaan tot actie is het allerbelangrijkste. Dan krijgt iemand nog een kans.”
Gerelateerde verhalen
Drieluik jonge mantelzorgers: MichaelLees verder
Ben jij jong en draag je zorg voor een naaste? Ervaringsdeskundige Michael geeft je tips....
3 jaar geleden
Drieluik jonge mantelzorgers: MinouLees verder
Minou (24) helpt bij de zorg van haar moeder. Hoe ervaart zij haar leven als jonge mantelzorger?...
3 jaar geleden
Oorzaak? OnbekendLees verder
Sylvia kreeg pas na 40 jaar een diagnose. “Het voelde onwerkelijk.”...
3 jaar geleden