Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
“Dennie wordt met een traumahelikopter naar het UMC in Groningen gebracht. Enigszins verdoofd zitten mijn man en ik in de auto. In stilte rijden we naar het ziekenhuis. Als we daar aankomen bevestigt de trauma-arts mijn angstige vermoeden: Dennie heeft een dwarslaesie. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Dat komt zo ontzettend hard binnen dat je hersenen het gewoon even niet kunnen verwerken. Er volgt een hele hectische en vooral ook verdrietige tijd. Je zit in rollercoaster waar je van links naar rechts wordt geslingerd. Je hebt je verdriet, maar je wilt ook niet bij de pakken neerzitten. Op dat moment heb ik mezelf aangeleerd om per dag te leven. Dit wordt ons nieuwe leven en hiermee moeten we het doen. Dennie moet dit én kan dit. En wij dus ook.”
“Voor Dennie stond het als een paal boven water: hij zou weer lopen”
“De tijd in het revalidatiecentrum was heel zwaar. Als ik eraan terugdenk is Dennie hier wel getraumatiseerd. Zij zijn erop gericht om je zo snel mogelijk zelfstandig te maken. Ervoor te zorgen dat je je rolstoel accepteert. Maar dat doe je niet zomaar. Daar was Dennie nog helemaal niet klaar voor. Hij was 19, heeft altijd gelopen en was een echte sporter. Het kost tijd om te accepteren dat je dat misschien nooit meer kunt. Sterker nog, voor Dennie stond het als een paal boven water: hij zou weer lopen. Maar dat is niet het beleid van een revalidatiecentrum. Die worsteling die ik bij Dennie zag, vond ik heel moeilijk. Het demotiveerde hem, maar aan de andere kant bleef de wens om weer te lopen heel sterk aanwezig. Die drive kan ik alleen maar bewonderen.”
“Dennie heeft maar één doel en dat is weer lopen. Hij googelde zich suf, las alle onderzoeken over lopen na een dwarslaesie en werd uiteindelijk door een arts op het exoskelet geattendeerd. Dit is een robotpak dat voor jou loopt. Een geweldige uitvinding, maar daar hangt ook een prijskaartje aan. Daarom zijn we in 2016 de stichting Walk on begonnen. We hebben allerlei activiteiten georganiseerd om zoveel mogelijk geld in te zamelen om voor Dennie een exoskelet te kopen. En dan merk je dat je in een klein dorp woont. Werkelijk iedereen deed mee. Daar zijn we nog elke dag dankbaar voor.”
“Na het ongeluk heb ik mezelf aangeleerd om per dag te leven”
“De eerste keer dat Dennie in het exoskelet trainde, zal ik nooit meer vergeten. Het was heel emotioneel. Daar stond hij, mijn kleine jongen. Nou ja, klein… Ik besefte me weer dat het een boom van een kerel van 1,95 meter is. Zo groot ben je dus, schoot er door me heen. Het was zo’n feestelijk moment.
Het ongeluk heeft Dennie echt veranderd. Hij was een onzekere jongen en is nu een volwassen man, die staat voor zijn zaak. Een echte ambassadeur voor de stichting. Daar kan ik als moeder alleen maar heel erg trots op zijn.”
Gerelateerde verhalen
-
Mobiliteit
Drieluik jonge mantelzorgers: Viroen Lees verder Op 10 november is het de Dag van de Mantelzorg. Hoe is het als je jong bent en zorgdraagt voor je zieke moeder? Viroen (27) vertel... 3 jaar geleden -
Mobiliteit
“Mijn levensmotto: wat er ook gebeurt, laat je nooit stoppen!” Lees verder In gesprek met de jongste Nederlandse Paralympische zwemmer: Thomas van Wanrooij (18).... 3 jaar geleden -
Mobiliteit
Het ultieme gevecht met jezelf Lees verder Corné de Koning over zijn passie voor roeien, zijn deelname aan de Paralympische Spelen en zijn verwachtingen. Gaat hij voor goud... 3 jaar geleden