Diabetes in Japan

Lifestyle

“Spuiten in het openbaar? Daar schrikken ze hier van!”

Gepubliceerd op 13 augustus 2019 Wonen in Japan, dat is al best een cultuurshock. En als diabetespatiënt geldt dat nog meer! Saskia (29) vertelt over de grootste verschillen met Nederland.

Ruim een jaar geleden vertelde Saskia (29) over haar leven in Japan. Saskia heeft diabetes type 1, dat komt in Japan niet veel voor. Hoe is het om als diabetespatiënt in Japan te leven?

Toen we haar de vorige keer spraken, woonde Saskia op het platteland en werkte ze als lerares Engels. Nu is ze druk bezig met de voorbereidingen om naar Kyoto te verhuizen. Ze gaat daar werken bij een winkel die traditioneel beschilderde textielproducten verkoopt. Saskia: “De techniek die hiervoor gebruikt wordt, heet de ‘Kyo-Yuzen’ techniek en is typisch Japans. De winkel organiseert ook workshops. Deelnemers kunnen zelf tassen, etuis en andere dingen versieren met deze techniek. Het wordt mijn taak om meer westerse toeristen te trekken en de workshops uit te leggen in het Engels.”

Wat zijn voor Saskia de grootste verschillen tussen haar leven als diabeet in Japan en in Nederland?

1. Van pomp naar spuiten
In Nederland had Saskia een insulinepomp met ingebouwde glucosemeter. Maar in Japan is pomptherapie te duur, dus is ze overgestapt op spuiten. “Wat ik heel vervelend vind, is dat mijn bloedsuikerwaarden hierdoor meer schommelen. Een pomp geeft namelijk veel regelmatiger insuline af. Soms check ik mijn bloedsuiker en zit ik te hoog. Ik spuit dan bij, maar tien minuten later krijg ik een hypo. Het is lastig in te schatten hoeveel insuline er nog werkzaam is op het moment dat ik prik.”

“Ik vind het vervelend dat mijn bloedsuikerwaarden nu meer schommelen”

2. Geen herhaalrecept
Wat ook lastig is: een herhaalrecept kennen ze niet in Japan. “Ik moet maandelijks op controle in het ziekenhuis om alle spullen voor mijn diabetes te krijgen”, vertelt Saskia. “De dokter plant dan eerst de volgende afspraak in en berekent hoeveel insuline ik tot die tijd nodig heb. Zoveel krijg ik mee. Als ik dan toch niet voldoende blijk te hebben, moet ik dus eerst weer naar het ziekenhuis voor een nieuw recept.”

3. Weinig advies
In Japan komt diabetes steeds vaker voor*. Maar volgens Saskia geldt dat vooral voor diabetes type 2. “Type 1 is nog steeds heel zeldzaam. Alle andere patiënten die ik in het ziekenhuis tegenkom, zijn allemaal oudere mensen met type 2. Ik merk dat de diabeteszorg achterloopt in vergelijking met Nederland. Meestal krijg ik niet veel advies van de arts, behalve: minder eten en meer spuiten. Als Nederlandse artsen mijn bloedsuikerwaarden zouden zien, zouden ze zeggen: je gaat naar de diëtiste, een week lang een eetdagboek bijhouden en aan de sensor en dan gaan we daarna de resultaten bespreken. Ik hoop dat ik straks in Kyoto een betere arts tref die met me meedenkt hoe ik mijn bloedsuikerwaarden kan verbeteren.”

4. Reacties uit de omgeving
Ook in het dagelijks leven merkt Saskia dat diabetes geen bekende ziekte is. “Het lijkt wel een beetje op de situatie in Nederland vijftien jaar geleden, toen ik net diabetes had. Als ik in het openbaar spuit, schrikken mensen vaak. Ik vertel ze dan in het Japans dat ik diabetes type 1 heb. Mijn vrienden en collega’s zijn er inmiddels wel aan gewend, dus die kijken nu niet meer raar op.”

5. Veel koolhydraten
Het Japanse eten is natuurlijk ook heel anders dan in Nederland, hoe gaat Saskia daarmee om? “Het eten hier bevat veel koolhydraten, dus het is best moeilijk om daar niet te veel van binnen te krijgen. Er zijn ook maar weinig volkoren producten: Japanners eten veel witte rijst en witbrood. In de winkel kan ik de etiketten inmiddels lezen, maar niet op alle etiketten staan de voedingswaarden vermeld. Ook als ik uit eten ga, is het heel lastig om in te schatten hoeveel koolhydraten ik binnenkrijg. Meestal spuit ik dan gewoon wat meer. Ik probeer veel zelf te koken en zet dan vooral groenten op het menu.”

“Het is best moeilijk om niet te veel koolhydraten binnen te krijgen”

Voorlopig niet terug
Voor een diabeet is het leven in Nederland dus een stuk gemakkelijker dan in Japan. Maar dat is voor Saskia geen reden om terug te komen. “Mijn familie maakt zich soms wel zorgen. Ze weten dat de diabeteszorg hier niet optimaal is voor type 1 en dat ik in Nederland makkelijker kan communiceren met de artsen”, vertelt Saskia. “Maar ik ben hier gelukkig en wil voorlopig niet terug. Als ik vanwege mijn diabetes terug zou gaan, heeft mijn diabetes voor mijn gevoel gewonnen. Ik wil niet dat de ziekte zo’n controle over me heeft en me beperkt in mijn ambities. Japan is een geweldig land, ik ben hier nog lang niet uitgekeken. En een leven zonder uitdagingen is maar saai, toch?”

* Ruim 7,5 procent van de volwassenen Japanners heeft diabetes (in Nederland is dat ongeveer net zoveel). Bron: https://www.diabetesatlas.org/across-the-globe.html

“Spuiten in het openbaar? Daar schrikken ze hier van!”

“Ik vind het vervelend dat mijn bloedsuikerwaarden nu meer schommelen”

“Het is best moeilijk om niet te veel koolhydraten binnen te krijgen”

“Als ik terug zou gaan, heeft mijn diabetes gewonnen”

Gerelateerde verhalen