“Ik zette mijn machteloosheid om in actie”

Lifestyle

De berg op voor Romy: “Ik vertikte het af te stappen”

Gepubliceerd op 20 juni 2019 Daan sprak in Vertel… over zijn grote wens om vijf keer de Alpe d’Huez te beklimmen met zijn racefiets. Een loodzware uitdaging maar hij moest en zou het doen voor zijn vriendin Romy, die in 2017 werd getroffen door endeldarmkanker. Is het hem gelukt? “Alles kwam eruit na anderhalf jaar ellende…”

“Eigenlijk was de voorbereiding op deze loodzware dag een drama”, laat Daan hoofdschuddend weten. “We stonden op de camping aan de voet van de Alpe d’Huez. Het was rustig, iedereen ging vroeg naar bed. Maar onze kleine Sam kreeg het op zijn heupen. Ik ben tot half één met hem opgebleven en om drie uur ging de wekker. Het paste eigenlijk wel bij het afgelopen jaar waarin alles misging, maar ook weer goed kwam. We hebben nog even overwogen een uurtje later te starten, maar een van mijn vier vrienden die mee was zei: ‘Eén slechte nacht is niet van invloed op je prestatie.’ Meteen had ik weer goede moed.”

Pikdonker en muisstil
“Dit was het dan: de dag waar ik naartoe had geleefd. Mijn vrienden zijn alle vier ervaren fietsers, maar ik niet. Voordat ik begon met trainen voor de Alpe ‘dHuZes, had ik nog nooit op een racefiets gezeten. Nu ging het erom! De eerste keer naar boven was onwijs indrukwekkend. Het was pikdonker, met kaarsjes in de bochten, en muisstil. Het enige dat ik hoorde was het zachte gehijg van fietsers om me heen. Toen ik nog zes bochten had te gaan, doken we de dichte mist in. Het was steenkoud, drie graden. Maar de eerste top was behaald! Boven heb ik warme kleren aangetrokken die ik achterin mijn wielershirt had gestoken en kreeg ik soep. Plasje gedaan en hup, naar beneden.”

“Pikdonker en muisstil, wat indrukwekkend!”

Soepele start
“Romy en de kinderen bleven beneden. Romy wilde wel bij de finish staan maar voor de kinderen was het niet te doen. Het was zo koud en de kleinste moest slapen… Dus bleven ze aan de voet van de berg. Daar heb ik iedereen even gedag gezegd, bakje koffiegedronken en hup weer naar boven. Eigenlijk ging het heel soepel, de eerste drie beklimmingen. We hebben onderweg nog een hoop gekletst en wat grappen gemaakt tegen het publiek. De vierde en vijfde klim zou Romy wel boven bij de finish staan. Dat bleek voor haar een regelrechte hel. Ze mocht met de gondel mee omhoog, maar door haar hoogtevrees kreeg ze onderweg enorme paniekaanvallen. Maar ze stond er mooi wel!”

Piano – rustig aan!
“Vóór de vierde ronde had ik beneden geluncht. Veel te veel gegeten. Ik was kotsmisselijk halverwege de klim. Dat was niet fijn, maar ik ging door. En toen kwam de vijfde, ons grote doel! Romy is vijf weken lang elke week vijf keer bestraald. Daarbij fietsten we met z’n vijven. Die vijf was dan ook heilig voor mij. We spraken af dat we alles zouden geven; deze laatste klim moest de snelste worden van allemaal. We gingen in straf tempo naar boven, maar in bocht zeven, zo’n vier kilometer voor de top, stortte ik in. De pijp was leeg. Ik heb bij de rest in het wiel gehangen en riep continu: piano! – rustig aan. ‘Moeten we stoppen’, vroeg één van de jongens. ‘Nee’, riep ik. ‘Ik vertik het om af te stappen.’ ‘Moeten we je duwen’, zei de ander. ‘Nee, ik vertik het om me te laten duwen. Gewoon minder hard fietsen.’”

Alleen maar janken
“Ik kwam op mijn tandvlees boven. Een paar honderd meter voor het eind reden we met z’n vijven naast elkaar richting finish. Ik werd overvallen door emotie, kon alleen maar janken. Ik moest mijn best doen op de fiets te blijven en door de tranen heen te kijken. Ik heb Romy dan ook niet zien staan. Maar toen ik mijn fiets had geparkeerd, kwam ze aanrennen. Allebei huilen. Alles kwam eruit na anderhalf jaar ellende!”

“Alleen maar janken: alles kwam eruit na anderhalf jaar ellende”

Geweldige ervaring
“De machteloosheid die ik voelde tijdens Romy’s ziekte, wilde ik met deze tocht omzetten in actie. Dat is gelukt. Nu voel ik vooral opluchting. Voor mijn gevoel heb ik iets afgesloten. Vanaf nu kan ik met Romy weer aan een mooie toekomst werken. Als ik terugdenk aan deze dag in de Alpen, denk ik meteen aan het enorme contrast. In de bochten stonden mensen enthousiast te schreeuwen en te lachen. En eerlijk is eerlijk, als ze dan de Snollebollekes draaien, ga je toch net even harder fietsen. Maar vijf minuten later zagen we voor ons een vader en zoontje fietsen, met op hun shirt een afbeelding van het jochies moeder. Dat komt dan zo hard binnen! Dat had ik kunnen zijn… Ik had de Alpe ‘dHuZes voor geen goud willen missen. Het was geweldig om dit samen met mijn beste vrienden voor Romy te doen.”

Romy: ‘Zo trots!’
Ook voor Romy was het een dag om nooit te vergeten. “Toen Daan voor de vijfde keer over de finish kwam was ik zó trots”, zegt de 31-jarige Limburgse die herstelt van endeldarmkanker en met een stoma leeft. Toch voelde ze de meeste emotie daags voor de grote dag, in de ontvangstruimte boven op de berg. “We zijn met de auto de berg opgereden en toen viel me al op hoe steil en hoe lang de klim was. Boven in de hal hingen grote posters van het KWF en waar de donaties heen zouden gaan. Ik vond het mega-overweldigend en brak meteen toen ik binnenkwam. Dan krijg je pas echt door dat alles om die ziekte draait, ook om die van mij. Het was heel confronterend en ontroerend. Het maakt dat ik Daan zijn prestatie nog meer waardeer.”

Benieuwd naar het verhaal van Romy?
Net bevallen van je tweede kind en dan te horen krijgen dat je endeldarmkanker hebt. Het overkwam Romy. Lees haar verhaal hier.

De berg op voor Romy: “Ik vertikte het af te stappen”

“Pikdonker en muisstil, wat indrukwekkend!”

“Alleen maar janken: alles kwam eruit na anderhalf jaar ellende”

Gerelateerde verhalen