Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
“Toch heb ik nu al veel minder last van mijn incontinentie dan voorheen. Het begon na mijn zwangerschap. Ik had een hele pittige bevalling waarbij er door de artsen veel fouten zijn gemaakt. Zo heb ik veel te lang moeten persen waardoor mijn bekkenbodemspieren zijn verrekt en er scheurtjes zijn ontstaan. Toen Boris eindelijk werd geboren, ben ik compleet uitgescheurd. Ik had een subtotaal-ruptuur en kreeg een katheter, zodat mijn lichaam wat kon herstellen. Na een paar dagen werd de katheter verwijderd en zou ik weer normaal kunnen plassen. Maar op de eerste dag dat ik zonder katheter onder de douche stond, stroomde het er letterlijk van allebei de kanten uit. Ik kon het niet ophouden. Ik had totaal geen controle meer over mijn spieren en voelde ook de aandrang niet meer.”
“De eerste drie maanden waren heel zwaar. Lichamelijk en psychisch zat ik er doorheen. Door de bevalling had ik een trauma opgelopen en mijn lichaam moest flink herstellen. De eerste maand had ik veel hulp in huis, maar daarna stond ik er grotendeels alleen voor. Hoe vaak ik mijn vriend Chris wel niet huilend heb opgebeld, terwijl ik met Boris in mijn handen stond, nadat ik mezelf weer had ondergepoept en geplast. Gelukkig heeft Chris me ontzettend gesteund. Hij kwam vaak meteen naar huis en stond zonder gêne mijn onderbroeken en kleding uit te wassen.”
‘Daar sta je dan met je baby en je doorweekte broek’
“Zodra het lichamelijk mocht, ging ik met bekkenbodemfysiotherapie aan de slag. Met die oefeningen kwam ik binnen vier maanden van mijn ontlastingsincontinentie af. Maar ik heb nog steeds last van ongewild urineverlies. Vooral rond mijn ovulatie – dan is het gebied rond mijn bekken weker – kan ik het niet ophouden. Dan loop ik door het dorp en voel ik opeens plas langs m’n been lopen. Het is daarom heel belangrijk dat ik mijn bekkenbodemoefeningen blijf doen. Maar soms laat ik die toch versloffen. Dan heb ik het zo druk met werk, Boris en andere dingen dat ik ze een poosje vergeet. Alleen wordt mijn incontinentie dan meteen weer erger.”
“Ik ben altijd goed voorbereid. Zo draag ik elke dag een inlegkruisje, maar heb ik ook een toilettas bij me met verschoning en schoon ondergoed voor als dat nodig is. In de dagen rond mijn ovulatie draag ik dikke maandverbanden. Ook weet ik nu wat ik moet doen als ik merk dat ik moet plassen. Terwijl mijn lichaam denkt: je moet nú rennen naar die wc, moet ik juist stil gaan staan en heel bewust mijn bekkenbodemspieren aanspannen.”
“Rondom zwangerschapsincontinentie hangt nog steeds een taboe. Belachelijk, want er zijn zo veel vrouwen die hier er last van hebben. Ik schaam me er zeker niet voor en vertel er gerust over als iemand er naar vraagt. Doordat ik er zo open over ben, hoor ik ook vaak van andere vrouwen dat ze hier na hun bevalling last van hadden. Toch lees je er maar weinig over, en ook bij de verloskundige wordt er tijdens de zwangerschapscontroles bijna niet over gepraat. Daar zijn dus nog veel stappen om te maken. Juist door open te zijn, kun je het beste leren hoe je met je zwangerschapsincontinentie kunt omgaan.”
Gerelateerde verhalen
-
Lifestyle
“Soms voelt het alsof het leven me deze kant heeft opgeslingerd” Lees verder Willem (31) is professioneel sit-kitesurfer en inspireert anderen hoe om te gaan met tegenslag. ... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Kinderboek met een boodschap Lees verder Lucie (18) strijdt voor meer inclusiviteit met haar zelfgeschreven kinderboek.... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Op de bres voor EDS Lees verder Martine strijdt voor meer erkenning voor het Ehlers Danlos Syndroom, een (zeldzame) bindweefselaandoening waarmee zij te maken hee... 2 jaar geleden