Ik slikte dagelijks 15 pillen en spoot 180 eenheden insuline

Gepubliceerd op 07 december 2018 Jean Daems (67) had al twintig jaar diabetes toen hij opeens klaar was met alle medicatie en kwaaltjes. Hij gooide zijn leefstijl radicaal om. Het resultaat? Een heel nieuw – en veel gezonder – leven.

“Anderhalf jaar geleden zat ik tegenover de diabetesverpleegkundige van de huisarts. Opeens ging de knop om. 15 pillen per dag slikken en 180 eenheden insuline spuiten… Dat sloeg eigenlijk nergens op! Ik besloot: nu is het genoeg. Ik ben klaar met alle medicatie en pijntjes. Ik wil mijn leven terug! Toen ik dat uitsprak, zei de verpleegkundige tegen me: ‘Het is goed dat je dat zegt. Want als dat gevoel vanuit jezelf komt en je er écht mee aan de slag wilt, verwijs ik je meteen door naar een obesitaskliniek.’ Ik ben nog steeds blij dat ze zo kordaat reageerde. Want dat betekende het begin van mijn nieuwe leven.”

Steeds meer pillen en steeds meer spuiten
“Op mijn 45^ste kreeg ik diabetes type 2. Ondanks die diagnose ging ik in de loop der jaren steeds ongezonder leven. De belangrijkste oorzaak? Eenzaamheid. Op mijn 56ste verloor ik mijn baan. Kort daarna kreeg ik kanker en werd volledig afgekeurd. Ik kwam opeens hele dagen thuis te zitten. Daar knapte ik niet van op. Ik had toen geen hobby’s, sportte niet en werd langzamerhand depressief. Daardoor werd ik vervolgens alleen maar nóg passiever. Het liefst lag ik in bed of zat ik thuis op de bank, vaak met iets te eten. In de supermarkt liep ik altijd meteen naar de snacks. Op mijn brood deed ik dikke stukken van mijn lievelingsworst. En elke avond ging de snoeptrommel open. Ondertussen voelde ik steeds slechter worden. Ik kreeg een hoge bloeddruk, hartproblemen én rug-, nek- en kniepijn. En steeds kwam er wéér een pilletje bij om die klachten te onderdrukken. En moest ik nóg meer insuline spuiten.”

Afvallen is hard werken
“In de obesitaskliniek werden mijn ogen geopend. Afvallen is niet alleen een kwestie van minder eten. Je moet vooral ook aan mezelf werken. Vanuit het centrum kreeg ik dan ook multidisciplinaire hulp. Er was medische begeleiding, ik kreeg een op maat gemaakt dieet, sportbegeleiding én psychologische hulp. Ik zag in dat ik mezelf als het ware troostte met zoetigheid. Dat kwam mede door onverwerkt verdriet uit mijn jeugd. Dat moest ik onder ogen komen. Afvallen is bovendien keihard werken. Ik kreeg in het begin elke week zo’n vijf uur begeleiding. Best pittig in combinatie met mijn nieuwe dieet en de wekelijkse sportsessies. Die eerste keer zwemmen was slopend en ook de circuits die ik daarna aflegde met een trainer deden letterlijk pijn. Maar na een week was ik al twee kilo kwijt. Uiteindelijk ben ik bij de obesitaskliniek zes maanden begeleid en zo’n vijftien kilo afgevallen.”

“Mijn nieuwe leefstijl kost me nauwelijks moeite. Ik wil nooit meer anders.”

Vier kledingmaten afgevallen
“We zijn bijna twee jaar verder en ik ben nu een totaal ander mens. Ik voel me zo veel beter. Alle pijntjes die ik voorheen overal had, zijn verdwenen. Op eigen kracht ben ik nog eens acht kilo afgevallen. Dat betekent dat ik in anderhalf jaar tijd 23 kilo kwijt ben. Dat zijn vier kledingmaten. Vier!

Het liefst wil ik nog een kilo of twee kwijt. Ik denk dat dat gaat lukken, want ik heb een duidelijk doel voor ogen: stoppen met het spuiten van insuline. Ik ben al goed op weg. Van 180 eenheden ben ik teruggegaan naar 28. En van de vijftien pillen zijn er twee per dag overgebleven.”

Werken aan een insulineloos leven
“Mijn nieuwe leefstijl kost me nauwelijks moeite. Ik weet dat ik me er beter bij voel. Daarom wil ik nooit meer anders. Als ik nu op donderdag ga zwemmen, heb ik daar zelfs zin in. Daarnaast heb ik genoeg afleiding in de vorm van nieuwe hobby’s. Zo maak ik beelden van betonblokken ben ik actief als vrijwilliger. Dat geeft enorm veel energie. Of ik nooit moeilijke momenten heb? Nee. Zelfs niet nu de feestdagen weer voor de deur staan. Ik kan nog steeds ultiem genieten van lekker eten. Het verschil met vroeger is dat ik het nu echt bij één bord houd. Het scheelt ook dat mijn familie me steunt. Niemand vragen: wil je écht niet nog een beetje? Dankzij de verpleegkundige en de kliniek heb ik mijn leven weer terug. Ik leef toe naar een insulineloos 2019. Dat zou de kroon op het harde werken zijn.”

“Mijn nieuwe leefstijl kost me nauwelijks moeite. Ik wil nooit meer anders.”

Gerelateerde verhalen