“Het leven nemen zoals het is: hoe waardevol is dat?”

Gepubliceerd op 21 september 2018 Jetty Mathurin is theatermaakster, presentatrice, actrice en columniste. Ook is ze ambassadrice voor de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind (NSGK). In deze blog vertelt ze over haar kleinzoon Jamie, die het syndroom van Down heeft.

Op toneel, televisie en daarbuiten sta ik bekend als “taante”. Een (Surinaams) personage waarmee ik jarenlang op de planken heb gestaan. Maar tegenwoordig ben ik vooral een trotse oma. Ik heb het geluk om zes ‘eigen’ kleinkinderen en een aantal geweldige ‘leen’-kleinkinderen te hebben, waar ik allemaal ontzettend veel van hou en op wie ik heel trots op ben.

Contact van ziel tot ziel
Jamie is een van hen. Hij is net achttien geworden en heeft het syndroom van Down. Het is een heerlijke jongen. Jazz is helemaal zijn ding. Urenlang kan hij daar op zijn iPad naar luisteren. Onlangs is zijn tablet in bad gevallen, toen was er wel even paniek. Gelukkig is er inmiddels een nieuwe iPad en kan hij weer volop naar zijn jazz luisteren. Verstandelijk gezien is Jamie anderhalf. Praten kan hij niet, maar dat betekent niet dat je niet met hem kunt communiceren. Integendeel. We hebben contact van ziel tot ziel. Als ik Jamie zo intens zie genieten van zijn jazzmuziek, voelt het alsof hij me aan de hand neemt om méé te luisteren. Te genieten. En vooral in het NU te zijn. Het leven nemen zoals het is. Hoe waardevol is dat?

Zoveel te leren van onze ‘speciale’ burgers
Mede door mijn kleinzoon realiseer ik me dat we ons meer moeten aanpassen aan mensen met een beperking, in plaats van andersom. Omdat we zoveel van hen kunnen leren. Daarom ben ik ook ambassadeur van NSGK geworden (Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind).

Alles is liefde
Vorig jaar gaf ik namens de stichting een optreden in Zeeland, over het belang van inclusiviteit in verband met de Participatiewet. Maar het waren niet de lovende woorden van de bobo’s die me zijn bijgebleven. Zo was er een man in de zaal die, net als Jamie, ook Down heeft. Na afloop stormde hij op me af om – op zijn Surinaams – me een dikke ‘brasa’ te geven. Eén en al liefde en enthousiasme, terwijl ik hem niet eens kende. Geweldig toch? Dan denk ik: waarom kunnen we niet allemaal meer zo zijn? Waar ik maar kan, probeer ik onze ‘speciale burgers’ de ruimte te geven. Met hen te communiceren. En bovenal: liefde te geven. Want daar draait het toch allemaal om?

Jetty als taante
Wil je Jetty als ‘taante’ in actie zien? Bekijk hier één van haar voorstellingen.

Gerelateerde verhalen