“Toen ik afgelopen jaar voor het eerst binnenkwam bij mijn sportschool, keken ze raar op: iemand in een rolstoel die wil komen trainen? Dat hadden ze nog niet meegemaakt. Inmiddels ben ik er een bekend gezicht: ik train drie keer per week. Krachttraining vanuit mijn rolstoel lukt prima en de eigenaren denken graag met me mee als ik wél ergens tegenaan loop. Ontzettend fijn. Sinds een jaar zit ik fulltime in een rolstoel. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een enorme struggle is geweest om te accepteren dat ik dystrofie heb. Maar aan de andere kant ontdekte ik ook wat ik allemaal nog wél kan. En dat het me nu lukt daarop te focussen. Sporten is altijd mijn lust en mijn leven geweest en het bijzondere is: juist omdat ik nu rolstoelafhankelijk ben, krijg ik de kans om als zitvolleybalster naar de Paralympische Spelen van 2024 toe te werken. Iets waarvan ik nooit had durven dromen. Door alles wat ik heb meegemaakt, weet ik dat voor- en tegenspoed soms hand in hand gaan.”