Ramadan als diabeet
“Met sommige dingen kan ik dus niet meedoen. Maar met de ramadan wél. Behalve aan het vasten zelf, dus niet eten en drinken van zonsopgang tot zonsondergang. Dat is echt onmogelijk voor mij. Als ik het wel zou doen, dan zouden mijn bloedsuikers compleet ontregeld raken. Het is dus praktisch totaal onmogelijk. Mijn dagen zien er nu redelijk hetzelfde uit als normaal, inclusief de maaltijden. Maar juist daardoor besef ik dat de ramadan een mentaal component heeft. Het is een tijd om je meer te verdiepen in het geloof, maar ook om te beseffen wat het leed is van arme mensen die zich geen voedsel kunnen veroorloven Het is de bedoeling om in deze maand spiritueel en lichamelijk gereinigd te worden en verleidingen te weerstaan. Ik werd vanochtend op de fiets bijvoorbeeld bijna aangereden door iemand die met zijn mobiel bezig was. Normaal zou ik iets roepen, klootzak, kijk uit, of zo. Nu dacht ik: oké, rustig, ik zeg niets. Tijdens de ramadan moet je jezelf onthouden van dingen die slecht zijn. Met dat mentale deel ben ik zoet genoeg.”

Eigen lichaam schade toebrengen
“Als je niet kunt vasten, moet je iemand ‘voeden’ door elke dag dat je niet vast een bedrag te doneren. Dat schenk je aan een goed doel of verdeel je over mensen die het nodig hebben. Prachtig toch? Dit past bij het spirituele. Er zijn natuurlijk ook altijd diabeten die toch vasten. Mijn oma heeft bijvoorbeeld sinds een paar jaar diabetes type 2. Zij vast omdat ze het zo gewend is, zelfs als ze er doodziek van wordt. Ik zie dat vaker bij oudere mensen. Die zijn toch wat koppiger hè? Ze moeten het zelf weten, maar als je een vrijstelling hebt, moet je eigenlijk niet vasten. Je brengt je eigen lichaam schade toe. Dat is in de Islam eigenlijk verboden – vandaar dat moslims bijvoorbeeld geen alcohol mogen drinken. Ik zeg dat ook tegen mijn oma, maar dan krijg ik juist een preek van haar, haha. Ik mis nog wat autoriteit, geloof ik.”