Leven na kanker - MediReva

Stoma

‘Eigenlijk is de kanker een cadeau gebleken’

Gepubliceerd op 11 mei 2021 Margje Timmerman (37) stond midden in het leven toen ze ernstig ziek bleek: ze had darmkanker. Het duurde drie jaar om te genezen en ondertussen verloor ze alles, maar toch ziet ze haar ziekte als een cadeau.

Margje: “Het klinkt gek, maar als ik nu terugkijk op de afgelopen drie jaar zie ik de kanker die ik kreeg eigenlijk als een cadeau. Een cadeau dat in de eerste plaats mijn wereld natuurlijk op z’n kop zette en zorgde voor ontzettend veel pijn en onzekerheid, maar uiteindelijk bracht mijn ziekteproces me ook veel: ik heb mezelf eindelijk leren zien zoals ik ben. Sinds ik ziek ben geweest sta ik zo anders in het leven: ik hou van mezelf en van het leven. En daar ben ik dankbaar voor.”

Geen alarmbellen
“Het nieuws dat ik darmkanker had, kwam als donderslag bij heldere hemel. Ik was 34 jaar, atleet eerste klas en altijd druk. Ik sportte zo’n tien keer per week, deed mee aan marathons, triatlons en werkte, reisde en ging uit. Toch liep ik al een tijd bij een orthomoleculair specialist, omdat ik vaak last had van mijn buik: diarree en pijn. En ik merkte dat voedsel vaak onverteerd in de wc-pot belandde. Bovendien was ik vaak vermoeid. De specialist probeerde van alles, maar zei op een gegeven moment dat ze mijn ontlasting wilde opsturen naar het lab, omdat ze het gek vond dat ik maar niet opknapte. Dat weekend belde ze me. Wat gek, dacht ik, die belt niet zo snel in het weekend. Maar ze zei meteen: ‘Margje, de uitslag is echt niet goed. Je moet meteen naar je huisarts.’ Die stuurde me door naar het ziekenhuis voor een darmonderzoek, maar nog steeds gingen er geen alarmbellen rinkelen. Ik had de conditie van een beer, wat kon er nu écht mis zijn? Op de dag van het onderzoek was ik zelfs geïrriteerd dat ik zo lang moest wachten op de uitslag, want ik wilde nog sporten. Tot de arts binnenkwam. Hij zag gespannen en zei: ‘Margje, ik heb een ernstige boodschap voor je. Je hebt een enorme tumor in je darmen. Er komt een zware tijd voor je aan.’ Ik dacht alleen maar: wat gebéúrt hier? Verbouwereerd zei ik: ‘Ik wil echt niet dood, hoor.’ De arts zei alleen maar: ‘Daarvoor zullen we alles op alles moeten zetten.’”

“Met gebalde vuisten ging ik overal in, dan is het moeilijk om de wereld om je heen te zien”

Alles kwijt
“Omdat de tumor al achttien centimeter was, kreeg ik het zwaarste geschut: zware chemotherapie gecombineerd met radiotherapie en daarna een operatie. Vanaf dag één werd ik meteen heel ziek. Ik kon niks meer: niet eten, niet drinken en omdat mijn zitvlak door de bestralingen verbrandde ook haast niet zitten, liggen of staan. Al snel trok ik bij mijn ouders in, zodat zij voor me konden zorgen. Ik viel zestien kilo af en moest me compleet overgeven aan mijn ziekteproces: ik ging van ultrafit naar niets meer kunnen. In die periode verloor ik bijna de hoop en mijn overlevingskracht. Vooral ’s nachts voelde ik me zó eenzaam. Als klap op de vuurpijl liep mijn prille relatie door de situatie stuk en raakte ik deels mijn baan kwijt. Ik weet nog dat ik dacht: nu ben ik dus écht alles kwijt. Het voelde alsof alles me werd afgenomen. Maar waarom? De wanhoop was enorm. Tegelijkertijd was er een stemmetje dat zei: die antwoorden komen wel. Heb geduld.”

Eindelijk aansterken
“De artsen hadden voorspeld dat mijn behandelingen ongeveer een jaar in beslag zouden nemen, maar dat werden er bijna drie. Want toen ik werd geopereerd, ging het mis. Ik kreeg naadlekkages, moest nog een keer worden geopereerd en takelde daarna alleen maar verder af: ik kreeg een longontsteking, urineweginfectie en vocht achter mijn longen. Ik was zo zwak en kreeg een tijdelijke stoma die de thuiszorg elke dag schoonmaakte, maar het hielp niet. Het probleem zat er nog steeds en dus kreeg ik ook nog een drain. Ik vond het vreselijk om een stoma te hebben en wilde daar vanaf, maar alle pogingen om zover te komen, mislukten. Uiteindelijk was er nog maar één oplossing: een operatie door een arts in Amsterdam die een nieuwe verbinding in mijn darmen kon aanleggen. De slagingskans van die operatie was minder dan twintig procent en daardoor zou ik een dunne darmstoma krijgen. Het bijzondere is dat ik bij deze arts meteen voelde: dit komt goed. En dat kwam het ook: de operatie slaagde. Helaas bleef ook deze stoma lekken. Ik wilde er zó graag vanaf. Vorig jaar lukte dat: met een operatie werd de stoma opgeheven. Het is moeilijk uitleggen hoe blij ik was toen ik eindelijk weer zelf kon poepen. Ik doe nu aan darmspoelen, omdat ik bijna geen rectum meer heb en ik ben zo blij met die oplossing. Na drie jaar heb ik mijn lijf terug en kan ik weer aansterken.”

“Toen ik mezelf eenmaal écht zag staan, kon ik ook voor het eerst van mijn leven van mezelf houden”

Draad weer oppakken na kanker
“Toch hebben de afgelopen jaren vooral mentaal hun sporen nagelaten. Ik ben zo’n ander mens geworden. Op een positieve manier. Tijdens mijn ziekte heb ik veel gemediteerd en professionele hulp gekregen. Ik was op zoek naar antwoorden: waarom moest mij dit overkomen? Nu weet ik: wat ik heb meegemaakt heeft me geleerd mezelf te zien. Ik ben opgegroeid in een christelijk-reformatorische gemeenschap en besloot al voordat ik ziek werd uit de kerk te stappen. Ik voelde me niet thuis in het geloof en mijn omgeving. Bij ons thuis ging alles volgens de regels van het geloof, terwijl ik heel anders ben. Het veroorzaakte veel wrok bij mij, ik kon niet verkroppen dat ik niet werd geaccepteerd om wie ik ben. Dat uitte zich door bijvoorbeeld extreem veel te gaan sporten. Door mijn ziekte werd ik gedwongen stil te staan en naar binnen te kijken, te ontdekken wie ik nu eigenlijk écht ben. Zonder het geloof of mijn sport. En toen ik mezelf eenmaal écht zag staan, kon ik ook voor het eerst van mijn leven van mezelf houden. Dat geeft rust. Vroeger ging ik overal met gebalde vuisten in. Dan is het moeilijk om de wereld om je heen te zien. Ik ben veel zachter geworden. Naar mezelf en mijn omgeving. Ik zie nu dat mensen in mijn omgeving op hun manier ook hun best voor mij doen én ik weet dat ik nog niet klaar ben met leven. Ik wil anderen ook graag helpen die iets heftigs meemaken en daarom begin ik mijn eigen onderneming waarin ik familieopstellingen en energetische healing ga doen. Daarnaast kan ik wandelmaatje zijn voor mensen. En ondertussen pluk ik zelf bewust elke dag. Blij en dankbaar dat ik er nog ben.”

Sporten na een ernstige ziekte, hoe pak je de draad weer op? Ilse deed het. Bekijk haar verhaal hier.

‘Eigenlijk is de kanker een cadeau gebleken’

“Met gebalde vuisten ging ik overal in, dan is het moeilijk om de wereld om je heen te zien”

“Toen ik mezelf eenmaal écht zag staan, kon ik ook voor het eerst van mijn leven van mezelf houden”

Gerelateerde verhalen