Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
“Dat artsen ons als ‘ongeschikt’ bestempelden als ouders, sneed dwars door mijn ziel”
“Michael en ik trouwden al snel en wilden graag een kind. Dat hij door zijn spierziekte in een rolstoel zit en ik door mijn MS ook ‘beperkt’ ben, speelde daarbij voor ons geen rol. We kunnen een kindje immers zoveel liefde en geborgenheid geven. Bovendien hebben we een aangepaste woning, veel hulp om ons heen en een goed sociaal vangnet. Wél leek het ons een goed idee om advies in te winnen van artsen in verband met onze aandoeningen. Bovendien liep ik in die tijd tegen de 35, en dus niet meer de jongste. Dus extra zorg kon geen kwaad. Wat volgde, waren jaren van intense onderzoeken en oneindig veel gesprekken op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek dat Michaels sperma niet goed werkt. Een behoorlijke tegenslag, maar ik was vastbesloten om andere mogelijkheden te verkennen. Zou een zaaddonor niet een optie kunnen zijn?”
“Dat je vanwege je beperking zó behandeld kunt worden, is ronduit vernederend”
“Nog meer gesprekken en onderzoeken volgden, ditmaal bij het KID-centrum in Amsterdam. Maar niemand durfde een traject met ons aan te gaan. Uiteindelijk is ons dossier in juni 2012 zelfs voor een ethische commissie voorgekomen. Hun eindoordeel: we zouden ‘ongeschikt’ zijn voor het traject. Een kind van ons zou – kort door de bocht gezegd – ‘ongelukkig’ zijn doordat beide ouders ‘gehandicapt’ zijn. Om dat te horen, snijdt dwars door je ziel. Dat je vanwege je beperking zó behandeld kunt worden. Dat is ronduit vernederend en ontzettend hard. Ik heb hysterisch staan snikken op de gang. Kon niet geloven dat onze toekomstdroom om zeep was geholpen. Maar na zes jaar proberen en onderzoeken waren we ook helemaal op. En dus besloten Michael en ik definitief om niet voor kinderen te gaan.”
“Met mijn MS heb ik nooit gedacht: waarom ik? Maar met die ongewilde kinderloosheid is dat anders. Voelt het wél van: waarom iedereen wel, en ik niet? Ik denk omdat deze keuze voor mij werd gemaakt. En het zo oneerlijk voelt. Dat gevoel komt ook nog eens bovenop het ‘gewone’ verdriet. Wat overigens heel diep gaat, veel lagen heeft. Ongewilde kinderloosheid is echt een rouwproces. Het gaat over verlies van een droom, van een gevoel, een toekomstbeeld. Wat had kunnen zijn, maar nooit was. Het voelt ook echt alsof ik een kind heb verloren.”
“Mensen zeggen weleens: ‘ben je er nog steeds niet overheen?’ Maar zo werkt het niet”
“En die pijn blijft. Het is nu acht jaar geleden en ik vind het nog steeds heel moeilijk om over de kinderafdeling van een winkel te lopen. Of op kraambezoek gaan. ‘Ben je er nog steeds niet overheen?’ zeggen mensen dan. Maar nee, zo werkt het niet. Je gaat wel door met je leven, maar het gemis… Dat blijft. En daar probeer ik zo goed en kwaad als het gaat, mee om te gaan. Wat me enorm heeft geholpen, zijn onze hondjes Jones en Louie. Die hebben we enkele jaren geleden in huis genomen. Het is bijzonder om te merken hoe gek je op twee van die beestjes kunt zijn. En nee, het zijn geen kinderen natuurlijk, het zijn dieren. Maar ze vullen wel een leegte op in mijn hart.”
Wij mogen drie exemplaren weggeven. Kans maken? Stuur dan vóór 1 juli een mail naar vertel@medireva.nl.
Gerelateerde verhalen
-
Lifestyle
“Soms voelt het alsof het leven me deze kant heeft opgeslingerd” Lees verder Willem (31) is professioneel sit-kitesurfer en inspireert anderen hoe om te gaan met tegenslag. ... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Kinderboek met een boodschap Lees verder Lucie (18) strijdt voor meer inclusiviteit met haar zelfgeschreven kinderboek.... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Op de bres voor EDS Lees verder Martine strijdt voor meer erkenning voor het Ehlers Danlos Syndroom, een (zeldzame) bindweefselaandoening waarmee zij te maken hee... 2 jaar geleden