#maatjegezocht - MediReva

Stoma

Nadï (25) is eenzaam

'Ik ben dat lege, onveilige gevoel zó zat'

Gepubliceerd op 15 november 2019 Eenzaamheid wordt vaak gezien als een ouderenprobleem, maar de jonge Nadï van de Watering weet als geen ander wat het is om zich alleen te voelen. Ze plaatste een tweet over haar eenzaamheid en die ging viral. Sindsdien is er veel veranderd.

“Vorige week overviel het me weer: die golf van eenzaamheid. Ik ging in mijn eentje naar het ziekenhuis voor een afspraak en hoorde daar dat ik misschien nóg een zware operatie moet ondergaan. Daarna kwam ik thuis in een leeg huis. Dat voelt onveilig, als er niemand op je wacht en niemand je belt om te vragen hoe het is gegaan. Dát is de reden waarom ik afgelopen zomer mijn tweet verstuurde, want ik ben dat lege, onveilige gevoel na al die jaren zó zat. Ik wil ook gewoon een netwerk. Mensen die na zo’n belangrijke afspraak langskomen. Die willen weten hoe het gaat. Gelukkig weet ik dankzij mijn tweet dat ik niet de enige ben die zich soms zo voelt. Dat doet me veel.”

Mijn eenzaamheid is een optelsom van oorzaken
“Ik ben al mijn hele leven chronisch ziek. Ik ben geboren met een verdraaiing van mijn darm, maar daar kwamen de artsen pas kortgeleden achter. Als klein meisje had ik vaak darmobstructies die ongelofelijk veel pijn deden en ik had continu allerlei ontstekingen, maar de artsen konden de oorzaak maar niet achterhalen. Toen ik op mijn zesde niet opknapte na een streptokokkeninfectie, bleek ik een auto-immuunziekte te hebben, maar mijn buikklachten bleven onverklaard. Door al die ziekenhuisopnames miste ik vaak school, dus vriendinnetjes maken zat er niet in. Daarbij zijn mijn ouders, zus en ik nogal wat keren verhuisd. Dat maakte aansluiting vinden nog moeilijker.”

“Onveilig voelt dat, als er niemand op je wacht en je belt om te vragen hoe het ging”

Niemand snapte hoe ziek ik me soms voel
“Ik herinner me dat ik rond mijn vijftiende voor het eerst bewust dacht: ik voel me zo alleen. Mijn ouders waren net gescheiden en mijn gezondheid was nog steeds slecht, maar de oorzaak bleef een raadsel. Dat gaf me het gevoel dat niemand me echt begreep en snapte hoe ziek ik me soms voelde. Uiteindelijk viel ik in de puberteit zo veel af door mijn darmproblemen dat ik werd opgenomen in een eetstoornissenkliniek. Terwijl ik helemaal geen eetprobleem had, maar de artsen wisten het gewoon niet meer.”

Er zijn genoeg dagen waarop ik niemand spreek
“Als ik moet beschrijven hoe mijn dagen eruitzien, kan ik kort zijn: ik lig veel in bed, doe boodschappen en heb twee keer per week fysiotherapie. Op goede dagen fiets ik een stukje. That’s it. Ik ben inmiddels negen keer geopereerd aan mijn darmen, heb een stoma, een paar vormen van reuma en chronisch pijn, waarvoor ik dagelijks morfine gebruik. Dat maakt dat ik niet veel meer kan dan dat. Sporten, uitgaan, studeren of werken is niet mogelijk. Toch ben ik niet echt moederziel alleen: mijn vader en ik appen elke dag en hij komt meestal in het weekend een uurtje op de koffie en ik heb appcontact met mijn beste vriendin uit Ede die ik elke maand een keer zie. Maar er gaan genoeg dagen voorbij dat ik niemand spreek. Daarom heb ik thuis altijd de radio aan staan, zodat ik tenminste nog mensen hoor praten.

De fysiotherapie-afspraken zijn lichtpuntjes voor mij, want dan weet ik dat ik weer even iemand spreek. Vaak ga ik van tevoren in het koffiebarretje van het sportcentrum zitten, zodat ik wat reuring om me heen heb van leeftijdsgenoten en studenten. Vaker op terrasjes zitten kan niet, omdat ik het niet heel breed heb met mijn Wajong-uitkering.”

Ik zat er doorheen en postte mijn hartenkreet
“Toen afgelopen zomer ook die fysio-afspraken niet doorgingen in verband met vakantie, zat ik er plotseling helemaal doorheen. Het was veertig graden, heel Nederland lag aan het strand en ik zat alleen opgesloten in huis. In een opwelling verstuurde ik mijn tweet: ‘Ik zit elke dag alleen. Ik wil een netwerk in Nijmegen! Waar vind ik een sociaal leven?’ En het stomme is: eigenlijk zette ik die uit schaamte op Twitter en bijvoorbeeld niet op Instagram, omdat ik geen zeur wilde zijn. Ik moest gewoon even kwijt hoe rot ik me voelde en herinnerde me toen dat ik nog een Twitter-account had met vier volgers, dus postte ik mijn hartenkreet daar.”

Ik kreeg 40.000 reacties na mijn tweet
“Wat er na die tweet gebeurde, had ik nooit kunnen bedenken. Ik heb 40.000 reacties gekregen. Van mensen van mijn leeftijd die zich ook eenzaam voelden én van mensen die graag eens bij me wilden langskomen om gewoon te kletsen. Ik heb zelfs een elektrische fiets van iemand gekregen, zodat ik er makkelijker opuit kan gaan. Ongelofelijk lief.”

“Al heb ik maar één iemand dat rotgevoel van eenzaamheid te overwinnen, ben ik gelukkig”

Eenzaamheid onder jongeren is een taboe
“Wat me het meest verbaasde, waren alle berichten van andere jongeren die zich ook vaak eenzaam voelen. In de media hoor je vaak over eenzame ouderen, maar het is dus schijnbaar ook een groot probleem onder jongeren. Waarom dat niet bekend is? Omdat het een taboe is. Veroorzaakt door onze socialmediacultuur. Want op Instagram en Facebook laat iedereen zien hoe leuk zijn leven is. Bovendien wordt eenzaamheid dus neergezet als een typisch ouderenprobleem, daardoor is voor jongeren de drempel hoog om toe te geven dat zij ook eenzaam zijn.”

Eindelijk met iemand over onbenullige dingen praten
“Hoewel ik het taboe niet bewust heb doorbroken, ben ik heel blij dat ik mijn tweet verstuurde. Want nog diezelfde avond kreeg ik een berichtje van een vrouw die wel bij me wilde langskomen om gewoon te kletsen. Dat hebben we gedaan en het was heel gezellig. Inmiddels heb ik haar al vijf keer gezien. Ook met een meisje van mijn leeftijd heb ik een paar keer afgesproken en gebeld. Dat contact doet me ontzettend goed. Ik vind het zó fijn om eindelijk eens met iemand te kunnen praten over series en nagellak. Zulke schijnbaar onbenullige gesprekken maken mijn dag. Ik hoop enorm dat die contacten uitgroeien tot echte vriendschappen.

#maatjegezocht moet eenzame jongeren koppelen
“Omdat ik ook iets voor al die andere eenzame jongeren wilde betekenen, ben ik een hashtag begonnen: #maatjegezocht, om zo andere eenzame jongeren aan elkaar te koppelen. Ook daar zijn al mooie resultaten uit voortgekomen. Ik hoop dat ik door mijn tweet eenzaamheid onder jongeren op de kaart heb gezet. Want als ik ook maar één iemand kan helpen dat rotgevoel dat eenzaamheid heet te overwinnen, ben ik al gelukkig.”

Podcast
Jolanda van Gerben, initiatiefneemster en mede-oprichter van stichting Join us vertelt waarom eenzaamheid ook onder jongeren een hot topic is én wat je eraan kunt doen. Luister hier.

Nadï (25) is eenzaam

“Onveilig voelt dat, als er niemand op je wacht en je belt om te vragen hoe het ging”

“Al heb ik maar één iemand dat rotgevoel van eenzaamheid te overwinnen, ben ik gelukkig”

Gerelateerde verhalen