Deel
Facebook
Twitter
Linkedin
Whatsapp
Email
“Mijn levensmotto is: you don’t need a hero, you can be your own! Oftewel: wees de held van je eigen leven. Ik zet me daar iedere dag weer maximaal voor in”
“Dat ik basketbal het allerleukste van de wereld zou gaan vinden, dat had ik nooit kunnen voorzien. Ik kom namelijk uit een echt volleybalgezin. Veel familieleden hebben op hoog niveau gespeeld. Maar het was niks voor mij; als klein meisje speelde ik liever voetbal. Elke schoolpauze was ik met de jongens tegen de bal aan het trappen. Al snel ging ik op voetbal en trainde veel, zat zelfs in de selectie. Het was mijn grote droom om bij Ajax te voetballen. Maar het liep anders. Op mijn elfde kreeg ik opeens erg veel last van mijn linkerknie. In het ziekenhuis werd een röntgenfoto gemaakt, waarop toevallig ook een stukje van mijn rechterscheenbeen te zien was. De dokters zagen daar allerlei vreemde witte plekken op. Foute boel: ik bleek een tumor van ruim achttien centimeter in mijn scheenbeen te hebben. Terwijl ik er niks van had gemerkt!”
“Basketbal is mijn uitlaatklep. Als ik aan het spelen ben, denk ik alleen maar aan die bal en aan niks anders”
“Gelukkig hoefde ik niet aan de chemo en bestraling. Wél volgden er talloze operaties; van mijn elfde tot mijn veertiende ben ik veel onder het mes geweest. Mijn rechter scheenbeen werd daarbij compleet vervangen door mijn linker kuitbeen. Een heftige procedure, maar gelukkig hoefde ik daardoor niet in een rolstoel. Dat maakt dat je op het eerste gezicht niet kunt zien dat ik iets heb. Maar het heeft natuurlijk wel invloed op mijn leven en functioneren. Zo kan ik niet goed rennen of intensief bewegen. En voetballen kan ik niet meer. Iets wat ik vreselijk vond. Bovendien ben ik niet iemand die goed stil kan zitten. Maar hoe doe je dat, als je niet intensief kunt sporten? Mijn vader introduceerde me eerst met zitvolleybal, maar dat was niks voor mij. Veel te statisch. Bovendien zat ik in een team met allemaal vijftigplussers, niet echt een match met mij als jonge chick.”
“Basketbal motiveert me om elke dag weer het beste uit mezelf te halen”
“Mijn vader gaf niet zo makkelijk op, die was vastberaden om een sport voor me te vinden. Hij kwam vervolgens op de proppen met de Paralympische Talentendag van het NOC*NSF. Hier kunnen mensen met een beperking allerlei sportclinics volgen. Ik probeerde rolstoelbasketbal uit; direct een schot in de roos! Voor het eerst was ik pijnvrij aan het sporten; wat was dát fijn zeg! Ook het spel sprak me direct aan. Rolstoelbasketbal is lekker snel, er gebeurt veel. En zo begon het balletje te rollen. Ik sloot me aan bij een club en ging steeds meer trainen. Met succes! Op mijn zestiende ben ik zelfs naar Sportcentrum Papendal verhuisd omdat ik werd geselecteerd voor het Nederlandse team. Daar heb ik veel succes mee behaald. Zo zijn we regerend Europees- en wereldkampioen. En deze zomer doe ik mee aan de Paralympische Spelen in Tokio. Iets waar ik enorm naar uitkijk. De Spelen zijn toch wel ultiem als sporter. Het is iets waar je jarenlang naar toewerkt.”
“Het is mijn grote droom om de beste rolstoelbasketbalster van de wereld te worden”
“Hoe het team er nu voor staat? Heel goed, moet ik zeggen. We trainen hard en iedereen is ontzettend gemotiveerd. Zeker na het gekke jaar dat we gehad hebben; de Spelen zijn door corona een jaar uitgesteld. Iedereen heeft er dan ook vooral heel veel zin in! Wat mijn verwachtingen zijn? Je gaat natuurlijk niet voor brons naar de Spelen; we gaan elke minuut vechten voor die gouden plak. Bovendien hebben we ook nog eens een favorietenrol, dus genoeg om waar te maken! Dat gezegd hebbende: het allerbelangrijkste is dat in feite niet. Ik wil vooral op twee vragen een positief antwoord kunnen geven. En wel te weten: ‘Heb je maximaal genoten?’ en ‘Heb je er alles aan gedaan en jezelf helemaal gegeven?’ Als ik na de Spelen op beide vragen een dikke vette ‘ja’ kan geven, ben ik meer dan tevreden!”
Gerelateerde verhalen
-
Lifestyle
“Soms voelt het alsof het leven me deze kant heeft opgeslingerd” Lees verder Willem (31) is professioneel sit-kitesurfer en inspireert anderen hoe om te gaan met tegenslag. ... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Kinderboek met een boodschap Lees verder Lucie (18) strijdt voor meer inclusiviteit met haar zelfgeschreven kinderboek.... 2 jaar geleden -
Lifestyle
Op de bres voor EDS Lees verder Martine strijdt voor meer erkenning voor het Ehlers Danlos Syndroom, een (zeldzame) bindweefselaandoening waarmee zij te maken hee... 2 jaar geleden