Sport

“Mijn doel? Meedoen aan de Paralympics in Tokio in 2020!”

Vertel / “Mijn handbike heeft me weer vrijheid en levenslust gegeven” Gepubliceerd op 30 maart 2018 Sidney Bito (34) wordt op Oudjaarsavond 2008 neergeschoten op straat. Het gevolg: een dwarslaesie. Ondanks de pijn en het verdriet hervindt Sidney zijn kracht. Nu is hij professioneel handbiker.

“Oud en nieuw, 2008. Samen met een vriend liep ik op straat. Ik zie hem nog voor me, die jongen, die ons wilde tegenhouden. Hij richtte zijn pistool op me en wankelde een beetje, dronken. ‘Oprotten of ik schiet,’ schreeuwde hij. Ik dacht dat hij blufte. Onverschrokken deed ik twee stappen vooruit. Toen voelde ik de kogel. Hij brandde door mijn borstkas. Ik zakte in elkaar en merkte dat ik mijn benen niet meer kon bewegen. Iedere ademhaling deed pijn. Intense pijn. Ik herinner me nog net dat de politie met een lamp in mijn ogen scheen. Daarna raakte ik bewusteloos.”

Dit kan niet waar zijn
“Toen ik na twee dagen bijkwam, hoorde ik dat de kogel mijn ruggenmerg had geraakt. Gevolg: een dwarslaesie. Toen de arts mij uitlegde dat ik vanaf mijn middel verlamd was, drong het niet tot me door. Ik, nooit meer lopen? Onmogelijk, dat kon niet waar zijn. Ik moest gewoon rustig blijven liggen, dan kwam alles goed. Het ís goed gekomen met mij, heel goed zelfs, maar niet op de manier die ik toen hoopte. Tijdens die schietpartij is het leven dat ik had definitief aan flarden geschoten. Ik ben verlamd, zit in een rolstoel. De eerste tijd ben ik ontzettend boos geweest. Op de jongen die dit had gedaan. En op mezelf. Ik dacht dat ik onoverwinnelijk was. Maar toen was ik dus opeens verlamd. Ik was 24 en opeens voor alles afhankelijk van anderen.”
Moed en kracht om door te gaan
“Gelukkig kreeg ik ongelooflijk veel steun van mijn moeder. Haar vertrouwen gaf mij steun. Ook ik kon er niet aan. Juist de ontkenning gaf mij die eerste tijd moed en kracht om door te gaan. De gedachte om er een einde aan te maken is nooit bij me opgekomen. Ook niet toen steeds meer vrienden mij in de steek lieten. Toen ook mijn vriendin aankondigde dat ze terug naar Curaçao ging, zat ik compleet stuk. Maar achteraf ben ik er blij om. Op deze manier kwam ik helemaal los van mijn oude leven.”
Zo snel mogelijk weer zelfstandig
“Ik was alleen nog maar omringd door positieve mensen, die sterk in het leven stonden. En mijn revalidatie ging goed. Ik ben een streber, ik wilde per se zo snel mogelijk zelfstandig zijn. Voor mensen met een dwarslaesie zoals ik die heb, staat voor de revalidatie gemiddeld een jaar. Ik kon binnen een halfjaar naar huis. Naar mijn moeder. Zij stond volledig voor mij klaar. Het was heel gezellig samen, maar het was soms ook zwaar. Af en toe hoorde ik haar huilen in een andere kamer. Ook ik had het moeilijk met de situatie en de mate waarin ik van mijn vrijheid beroofd was.”
Alles verandert door de handbike
“Twee jaar ben ik amper buiten geweest. Ik schaamde me voor mijn rolstoel. Alles veranderde compleet toen ik een handbike kreeg. Die gaf me vrijheid. Levenslust. Ik was veel buiten, ging in mijn eentje op pad. Nergens aan denken, alleen fietsen, fietsen, fietsen. Ik bleek goed! Mijn armen waren al gespierd geworden doordat ik mij in een rolstoel moest verplaatsen, nu ontwikkelde ik nog meer kracht. Ook verhuisde ik naar Amsterdam, kreeg daar een aangepaste woning voor mezelf. Dat was wennen. Mijn moeder kookte eerst elke dag voor me, opeens moest ik het zelf doen. Maar het was prettig om zelfstandig te zijn.”
Op naar de Paralympics
“Het handbiken ging zo goed dat ik in no time in het talententeam van de Koninklijke Nederlandse WielrenUnie terechtkwam. Ik kreeg professionele begeleiding en inmiddels heb ik meegedaan aan veel wedstrijden. Ik eindig altijd hoog. Handbiken is mijn grootste passie. Ik was vastbesloten om prof te worden. Inmiddels kan ik vol trots zeggen dat dat ook gelukt is. Daar train ik elke dag keihard voor, maar het is fantastisch om te doen. Momenteel ben ik volop aan het trainen voor de Paralympics in Tokio. Ik ben vastberaden om daar een medaille binnen te slepen!”
Benieuwd hoe het Sidney vergaat onderweg naar de Paralympics in Tokio? Je leest het op zijn site.