Bloggen over je rolstoelbus en beperkingen
Een dag niet geblogd is een dag niet geleefd
Ralph Stoové (42) kent meerdere uitdagingen. Zo heeft hij een reumatische aandoening, een wondziekte en een urostoma. Ook heeft hij geen onderbeen meer en gebruikt daarom een rolstoel. Toch is dat voor hem geen reden om zonder humor – en een tikkeltje zelfspot – door het leven te gaan. Bloggen is daarbij zijn grote uitlaatklep.
Ralph, waarom ben je gaan bloggen?
“Toen ik zeven jaar geleden gezondheidsproblemen kreeg, had ik een grote behoefte aan ervaringsverhalen. Hoe gingen andere mannen om met een chronische ziekte, dan wel amputatie? Ik kon nauwelijks iets vinden. Toen besloot ik zelf maar mijn hersenspinsels te gaan delen over het leven met verschillende beperkingen. In mijn schrijfsels maak ik graag serieuze onderwerpen bespreekbaar met humor. Grapjes maken geeft lucht, het relativeert. Iets wat je goed terugziet in een blog als ‘Tegen een brilgebruiker hetzelfde zeggen als tegen een rolstoelgebruiker’. Daar kreeg ik veel leuke reacties op. Ik denk dat veel mensen er zich in herkennen.”
Wat geeft het schrijven jou?
“In eerste instantie schrijf ik voor mezelf; het helpt om mijn gedachtes te ordenen. Maar als anderen ook iets aan mijn schrijfsels hebben, is dat natuurlijk hartstikke mooi meegenomen. Het maakt dat ik toch nog van waarde kan zijn, iets voor anderen kan betekenen. Dat geeft een goed gevoel. Zeker aangezien ik door al mijn lichamelijke ‘mankementen’ niet meer volledig kan werken.”
Schrijf je over alles wat je maar te binnen schiet?
“Soms twijfel ik of ik bepaalde hersenspinsels wel wil posten. Zeker als het gaat over iets heel persoonlijks, zoals de kinderwens van mijn vrouw en mij. En verder is het schrijven over een blaasprobleem natuurlijk niet echt sexy. Toch heb ik er uiteindelijk een blog over geschreven en ben op die manier als blaaspatiënt ‘uit de kast gekomen’. Juist omdat ik taboes wil doorbreken. Want als ik het niet doe, wie dan wel? Als ik wil dat er meer openheid komt over leven met een beperking, zal ik dat moeten voorleven.”
“Ik schrijf eigenlijk vooral om mijn eigen gedachtes te ordenen”
Wat wil je mensen graag meegeven?
“Cliché, maar wel waar: dat het leven niet ophoudt met een beperking. Gaat het niet linksom, dan maar rechtsom. Dat is altijd mijn instelling geweest. Vroeger was ik heel sportief, mijn hele leven ademde sport. Natuurlijk is het dan schakelen en vooral ontzettend balen dat ik niet meer kan hardlopen of wielrennen. Maar handbiken kan ik nog wél. Dat is echt mega ontspannend én het geeft me weer mijn vrijheid en zelfstandigheid terug. Verder vind ik het heel leuk om – soms haast tot in den treure – uit te zoeken van wat ik nog wél zélf kan. Als je een beperkte handfunctie hebt, hoe kun je dat toch een ei breken of een blik openen? Ik vind het leuk om daar over te schrijven en/of filmpjes over te maken. Daarbij probeer ik juist de tips te delen die eenvoudig zijn, goedkoop en makkelijk toepasbaar. Ik noem mezelf gekscherend ook wel ‘incluencer’. Als iemand die op de bres springt voor meer inclusiviteit.”
Ook van je hulpmiddelen weet je vaak wat moois te maken…
“Klopt! In het kader van: ‘mensen kijken toch wel, dan geef ik ze ook maar wat moois om naar te kijken’. Zo vermeld ik op mijn orthopedische schoen op creatieve wijze mijn website of blognaam. En soms zet ik een toepasselijke Bijbeltekst op de hiel. Bovendien kun je zo het ‘zielige’ van een hulpmiddel – want zo wordt het door buitenstaanders toch vaak in eerste instantie gezien – ombuigen naar een leuker of meer verdiepend gespreksonderwerp. Verder probeer ik vooral ook heel praktisch te zijn. Hoe kan een hulpmiddel nog beter werken? Zo heb ik een blog geschreven over hoe je handsokken kunt maken voor je polshandbraces, om het broeien door het zweten tegen te gaan. Daar kreeg ik veel reacties op; ik kreeg allerlei foto’s van volgers die hun eigen variant erop hadden gemaakt. Heel leuk!”
Je rolstoelbusje heeft zelfs een eigen Instagrampagina … Hoe dat zo?
“Dat is een uit de hand gelopen grap. Ik ben altijd een groot autoliefhebber geweest, sleutelde graag aan bolides. Nadat ik in 2021 fulltime van een rolstoel gebruik ging maken, heb ik al mijn hobbyauto’s de deur uitgedaan en omgewisseld voor een Mercedes-Benz busje. Die heb ik rolstoelproof laten maken, voor de rest heb ik zelf wat kleine aanpassingen gedaan. Zo kan ik nu mijn handbike in- en uitladen. En mensen vinden het vaak heel boeiend om te zien hoe ik mijn rolstoel in- en uitlaad. Met mijn account wil ik laten zien dat ondanks een beperking je wel je hobby – zoals het sleutelen aan auto’s – kunt uitoefenen. Laatst kreeg ik een berichtje van een Spaanse man, wiens zoon ook in een rolstoel zit. Die man schreef dat zijn zoon door mijn account weer hoop had gekregen dat hij – het zij met enkele aanpassingen – later ook kan autorijden. Dat vind ik heel mooi!”
“Mijn instelling is altijd geweest: gaat het niet linksom, dan maar rechtsom”
Hoe kijk je naar de toekomst?
“Ik leef heel erg in het moment, neem elke dag zoals-tie komt. Dat leer je vanzelf met verschillende aandoeningen, ik weet immers niet wat mijn gezondheid gaat doen. Mijn doelen zijn dan ook kleiner geworden. Ik zou het al fijn vinden als we weer eens met de auto op vakantie kunnen naar Italië. Verder zou ik me graag nog meer inzetten voor een betere toegankelijkheid. Dat mensen met een beperking meer gezien worden en dat er meer rekening met ons wordt gehouden. In ieder geval weet ik wel dat ik nog lang niet
uitgeschreven ben. Een leven zonder schrijven, ik moet er niet aan denken!”
Ook mede-roller Nadia strijdt voor meer inclusiviteit en dan wel op werkvloer. Je leest haar verhaal hier.
