Hoe stadsfotograaf Dillen zijn passie inzet tegen zijn chronische pijn.
Struinend door de straten van Groningen, op zoek naar mooie plaatjes. Het is dagelijkse kost voor stadsfotograaf Dillen van der Molen (38). Dat Dillen daarbij slechtziend is, laat hij geen beperking zijn. Sterker nog: het geeft een speciaal effect aan zijn werk!
“Wat voor foto’s ik maak, hangt af van mijn energie. Soms heb ik iets in mijn hoofd en dan gooit mijn lichaam roet in het eten. Dat weet ik: oké, vandaag moet ik niet te lang op pad gaan. Daarbij speelt ook mijn stemming een rol, dat beïnvloedt echt mijn werk. In slechtere periodes waarin ik veel pijn heb, neig ik doorgaans meer naar zwart-witbeelden. Je zou dus kunnen stellen dat mijn werk een reflectie is van mezelf en mijn gezondheid. Wat me vooral aanspreekt, is het hele creatieve proces. Iets creëren, je gevoel laten spreken. Maar ook: mensen meenemen in mijn wereld. Ik ben slechtziend en zie alles heel zanderig, met een soort waasje eroverheen. Die zandstructuur plaats ik dan ook op foto’s. Zo krijg je een beetje een idee van hoe ik de wereld zie.”
“Als ik op pad ga, neem ik naast mijn cameraspullen ook altijd pijnmedicatie mee”
Altijd pijnmedicatie op zak
“Oorspronkelijk kom ik uit Ethiopië. Toen ik twee jaar was, ben ik geadopteerd door een Nederlands gezin. Op mijn derde werd staar bij me ontdekt, waarschijnlijk een gevolg van de ondervoeding waar ik als baby mee te maken had. Ik ben daarvoor meerdere malen aan mijn ogen geopereerd. Waar ik vroeger mijn zicht zou omschrijven als dichte mist, is het nu heel vaag en onscherp. Met mijn ene oog zie ik 45 procent en het andere 45 procent. Sinds een jaar heb ik een bril voor verweg, dat maakt dat mijn ogen op 50 en 70 procent zitten.
Maar fotograferen werkt niet met een veraf-bril, dus dan doe ik ‘m af. Naast mijn visuele beperking heb ik ook last van chronische bekkenspierproblematiek. Ook worstel ik vaak met ernstige obstipatie én doet één nier het niet. Verder heb ik veel psychosomatische klachten en chronische zenuwpijn door mijn hele lichaam. Als ik de stad inga om te fotograferen, neem ik naast mijn cameraspullen dan ook altijd pijnmedicatie mee.”
“Fotografie geeft me ontspanning, rust en plezier. En zeker ook structuur en zingeving”
Afgekeurd maar niet afgeschreven
“Door mijn gezondheidsproblemen ben ik in 2015 volledig arbeidsongeschikt verklaard. Om toch iets om handen te hebben, heb ik me toen op fotografie gestort. Via via kwam ik in aanraking met straatfotograaf Joram Krol die net als ik uit Groningen komt. Hij heeft me de fijne kneepjes van het vak geleerd. Ook kwam ik in aanraking met de eigenaar van een fotowinkel hier in de buurt, die vaak zijn foto’s met me doorneemt en feedback geeft. Zo ben ik in de loop der tijd beetje bij beetje beter geworden. Inmiddels trek ik er iedere dag op uit om in en rondom de stad Groningen foto’s te maken. Ik fotografeer altijd binnen een straal van een kilometer rondom mijn huis, dat is qua pijn en mijn klachten haalbaar. Beperkend is dat niet, er is genoeg te zien in de stad. Plus het is ook de kunst om nieuwe dingen te blijven zien. Mijn mooiste beelden plaats ik op Instagram. Dat begon met een paar volgers en mensen die ik kende, inmiddels staat de teller op ruim tweeduizend. Dat mijn werk nu steeds meer wordt opgepikt door anderen, is echt te gek. En niet alleen online. Een tijd terug heb ik een expositie mogen doen in de wachtruimte van de polikliniek oogheelkunde in het UMCG. En binnenkort mag ik het interieur van een nieuw hotel fotograferen. Dat zijn natuurlijk heel toffe dingen!”
Geniet van wat wél kan
“In de toekomst zou ik graag nog eens een eigen fotoboek maken, over chronische zieke mensen en die dan heel krachtig uitbeelden. Dat lijkt me echt te gek. Maar bovenal hoop ik nog heel veel mooie beelden te kunnen maken en te blijven genieten van wat ik doe. Want fotografie geeft me zo ontzettend veel. Afleiding, ontspanning en plezier. En zeker ook structuur en zingeving. Door elke dag de stad in te gaan om foto’s te maken, blijf je ook in contact met de wereld om je heen. Want op straat knopen mensen al snel een praatje met je aan. Ja, fotografie maakt echt alles lichter voor me. Ik hoef ook niet gemotiveerd worden om naar buiten te gaan voor een fotowandeling. Want naast dat ik het heel leuk vind, is het ook omdat ik wéét: bewegen is goed voor mijn gezondheid. Brengt mijn buik bijvoorbeeld meer tot rust, leidt af van de pijn. Wat dat betreft heb ik een ijzeren discipline. Daarbij loert ook wel weer het gevaar; ik moet waken dat ik niet te snel over mijn grenzen heen ga. Less is more, heeft ervaring me wel geleerd. En voor de rest houd ik mezelf altijd voor: [curs] count your blessings [curs]. Geniet van wat nog wél kan. Kijk naar het licht en focus op de kleine dingen. Dan blijf je ook vaker het licht zien.”
“Kijk naar het licht en focus op de kleine dingen. Door dat te doen, blijf je ook vaker dat licht zien”
