Eindelijk klachtenvrij

Altijd maar pijn hebben. En in het duister tasten hoe het komt en wat eraan gedaan kan worden. Jarenlang was het dagelijkse kost voor Michelle (24). Na een lange zoektocht en tal van behandelaars is de Utrechtse nu eindelijk van haar chronische pijnklachten af. Nu hoopt ze anderen met haar verhaal te inspireren.

“Het begon zo rond mijn achtste levensjaar. Kort op elkaar kreeg ik twee operaties; mijn blindedarm moest eruit en ik had een liesbreuk. Een jaar later maakte ik met voetbal een flinke sliding, wat resulteerde in een mega pijnscheut die lopen onmogelijk maakte. Dat werd later wel iets beter, maar het voetbalseizoen was afgelopen. En ik bleef zitten met dagelijkse pijn. Niet dat ik dat graag toegaf. Liever zei ik dat ik nergens last van had. Want ik wilde ‘normaal’ zijn en gewoon met alles mee blijven doen. Ook wilde ik niemand tot last zijn. Daarbij waren mijn pijnklachten voor mezelf, maar ook voor anderen soms lastig te begrijpen. En dus hield ik mijn mond. Wat dat aangaat ben ik al jong over mijn eigen grenzen heen gegaan.”

“Zo vaak kreeg ik te horen dat ik maar met de pijn moest leren leven, maar dat wilde ik helemaal niet!”

Van altijd hoop naar continu teleurgesteld

“Dat neemt niet weg dat ik altijd op zoek was naar oplossingen. Ik móest en zou van mijn klachten afkomen. Reumatologen, fysio’s, osteopaten en tal van andere artsen; ik heb er zoveel versleten. Maar een medische verklaring waarom ik pijn had, kwam er maar niet. Terwijl de klachten alleen maar erger werden. Ging naast mijn linker heup ook mijn rechterkant opspelen. En kreeg ik knieklachten, enkelblessures en vreselijke buikpijnklachten. Zo werd ik keer op keer werd ik teleurgesteld. Waar je in het begin nog positief blijft en hoop hebt, loop je op een gegeven moment vast. Ingehaald door de impact die dagelijkse pijn op je leven heeft. Sporten durfde ik bepaalde periodes niet meer, uit angst en de verwachting dat mijn lijf dat niet zou trekken. Uitgaan en bijbaantjes gaven me vaak veel stress, vanwege pijnaanvallen die altijd op de loer lagen. Ik wilde zó graag normaal zijn, gewoon kunnen meedoen met de rest. Maar dat ging niet. Hoorde alleen continu dat ik maar met de pijn moest leren leven. Maar dat wilde ik helemaal niet! Chronische pijn is als een wespennest waar je maar niet uitkomt.”

Eindelijk masker af

“In een soort wanhoopsdaad ben ik in 2019 naar Australië gegaan. Vanuit de gedachte: ‘daar voel ik me vast beter’. In het vliegtuig ernaar toe heb ik serieus non-stop gehuild, ik vond het zó moeilijk. Maar ik hield me mezelf voor: hier moet je doorheen. In Nederland praatte ik inmiddels niet meer over mijn gevoelens, maar in Australië móest ik wel. Ik kende niemand, was op mezelf aangewezen wilde ik nieuwe contacten maken. Op een gegeven moment kón ik niet anders dan dat masker af te doen. Aan kamer- en reisgenootjes vertellen hoe ik me voelde en hoeveel pijn en verdriet ik werkelijk had. En wat denk je? Waar ik bang voor was, gebeurde niet. Mensen vonden me helemaal niet dom of raar. Ook merkte ik dat – tegen al mijn verwachtingen in – ondanks de pijn mee kon komen met de rest. Een verademing, voor het eerst sinds hele lange tijd kon ik me ontspannen. Ik kon eindelijk echt mezelf zijn. Doordat de mentale druk afnam, verminderde mijn lichamelijke pijn ook op den duur. Een belangrijk inzicht.“

Gevoelens uiten maakt het verschil

“Eenmaal weer thuis besloot ik te gaan bloggen over mijn ervaringen. Het schrijven, het uiten van mijn gevoel, was een [curs] game changer [curs]. De vele reacties die op mijn schrijfsels kreeg, deden me intens goed. Eindelijk werd ik serieus genomen. En dat niet alleen. Al die tijd had ik geen idee dat er zoveel anderen waren die net als ik worstelden met chronische pijn. Die erkenning én herkenning alleen al, gaf me zo veel. Een lezer vertelde dat ze na jarenlang aanklooien eindelijk van haar pijn af was. En wel door de behandelmethode ‘emotie als medicijn’, een psychologische oorzaak van in te sluiten. ‘ Hierbij staan het voelen van emoties en weggestopte gevoelens centraal. Omdat goede ervaringen mee had, dacht ik: waarom niet? Samen met een behandelaar heb ik een tijdlijn gemaakt van met mijn klachten en een emotionele tijdlijn. Op die laatste stonden gebeurtenissen die een impact hadden gemaakt, zoals het pesten op de basisschool, de scheiding van mijn ouders en het jarenlange onbegrip over mijn klachten. Zaken die ik dacht verwerkt te hebben, maar die nog steeds invloed op me hadden.”

“Een halve marathon lopen was voor mij het ultieme teken van herstel; yes, ik ben pijnvrij!”

Overwinning: marathon lopen

“Het wonderlijke gebeurde: de therapie sloeg aan. Wat een eyeopener voor me was: het gaat niet om wat je stress geeft, maar wat je emotioneel gezien raakt. En ook: wat heb je in bepaalde gebeurtennissen gevoeld en wat juist niet? Welke emoties heb je weggestopt? Door dat helemaal te doorlopen, ontstond er meer ruimte in mijn lichaam. Ook keken we naar bepaalde conditioneringen. Als je denkt dat je op sommige momenten of van bepaalde activiteiten pijn krijgt, krijg je het vaak ook. Daarnaast ben ik weer gaan sporten, maar dan wel met een andere insteek. Dus niet van ‘oei, ik heb nu last’ of ‘dit geeft straks misschien pijn’. Maar me vasthouden aan de gedachte dat het veilig is om te bewegen en mijn lichaam gezond is. Beetje bij beetje ben ik zo gaan hardlopen, wat heel goed ging. Laatst heb ik zelfs een halve marathon gelopen! Stralend ben ik over de finish gelopen; wát een overwinning op mezelf!”

In verbinding met lichaam en gevoel

“Het grootste verschil met vroeger?  Het is niet per se zo dat ik nu altijd gelukkig of zorgelozer ben. Ik kan nog steeds dingen meemaken die niet leuk zijn of die me raken. Maar ik sta nu veel meer in meer verbinding met mijn lichaam en gevoel. Eerder liet ik altijd de zware wolk boven mijn hoofd met mij meegaan. De wolk bleef altijd, ook al wilde ik dat niet en deed ik alsof de zon scheen. Maar op een gegeven moment wordt die wolk te zwaar, wat zich bij mij dus letterlijk in allerlei lichamelijke klachten heeft geuit. Tegenwoordig laat ik het gewoon even keihard regenen. Dan is er eerder weer tijd voor de zon en ziet de wereld er een stukje mooier uit!”

“Het grote verschil met vroeger? Ik sta nu veel meer in verbinding met mijn lichaam en gevoel”

Michelle is bezig met een documentaire over haar chronische pijn, om zo anderen te kunnen helpen. Op de hoogte blijven? Volg dan de updates op haar Instagram.