“Op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Jarenlang was het mijn grote droom om die beroemde wandeltocht te maken. Het idee ontstond op mijn vijftigste verjaardag. Mijn gezin had een verrassingsweekend georganiseerd voor me, op een boerderij in een klein dorpje in Overijssel. Een fantastische verjaardag. Alles kwam samen. Zo veel lieve mensen om me heen. Zoveel warmte en zoveel begrip voor mijn liefde voor het platteland. Ik ben geboren en getogen in Rotterdam, maar heb het platteland altijd een warm hart toegedragen. De schapen en koeien voor de deur en de geur van bomen, velden en van de beerput. Prachtig! Tijdens dat weekend besloot ik: als ik met pensioen ben, ga ik op pelgrimstocht. Dagenlang lopen door de natuur, terwijl je je leven nog eens overdenkt. Plus nog eenmaal iets bijzonders volbrengen. Ik ben van mezelf best rusteloos, heb in mijn leven letterlijk tientallen banen gehad. Iets volbrengen, maar ook iets doen wat buiten mijn comfortzone ligt… Ja, dat sprak me enorm aan.”

Droom waarmaken: nu of nooit

“Mijn plan pakte echter anders uit. Want de pensioengerechtigde leeftijd, die heb ik niet ongeschonden gehaald. Het begon op mijn 54^e met neuropathie. Later volgden heftige trombose in een buik-ader, twee knieprotheses en een ernstige bacteriële infectie waardoor ik bijna het loodje legde. Ook heeft corona me flink te pakken gehad en balanceerde ik wederom op het randje van de dood. Wat volgde, was een moeizame periode van heftige benauwdheid en extra vermoeidheid. Dat heeft me aan het denken gezet. Steeds minder kunnen en steeds minder je dromen kunnen naleven; het stoorde me enorm. Toen begin dit jaar ellendigheid nummer zo veel zich aandiende – een prostaatoperatie – besloot ik: het is nu of nooit. Ik ga op pelgrimage! Want wie weet hoe lang ik nog heb.”

Plannen bijstellen: niet te voet maar per scootmobiel

“Een pelgrimstocht te voet, dat was door mijn slechte gezondheid inmiddels uitgesloten. Maar waarom dan niet per scootmobiel? Niemand had dat ooit eerder gedaan, kwam ik achter. Maar dat heeft me er niet van kunnen weerhouden. Na wat research besloot ik om voor het Pieterpad te gaan, dat loopt van Pieterburen in Groningen tot de Sint-Pietersberg nabij Maastricht. Deze tocht heeft naast een wandelpad ook een goed fietspad. Wel zo prettig gezien de bijna 500 kilometer die het pad lang is. Ik rekende uit dat de tocht tien dagen zou gaan duren, aangezien ik met mijn scootmobiel zo’n 18 kilometer per uur kan afleggen. Ook een uitzoekwerkje: waar zou ik gaan overnachten? Via Stichting Vrienden van de Fiets vond ik betaalbare B&B ’s, die ook nog eens invalideproof waren. Vervolgens ging ik op zoek naar sponsors, want aan zo’n pelgrimage hangt toch een prijskaartje. Gelukkig hebben de nodige mensen me gesponsord. En stond niks meer in de weg om mijn droom waar te maken!”

Hartverwarmende hulp van vreemden

“Op 19 april dit jaar was het dan eindelijk zover: mijn pelgrimstocht ging van start. Per trein ging ik naar Assen, om vanuit daar naar Pieterburen te gaan, het beginpunt van de route. Ik was euforisch, maar tegelijkertijd benauwde het me, de onderneming die voor me lag. En toen sloeg de twijfel toe. Zou het allemaal wel goed gaan? Gelukkig had ik een flitsende start. Het was prachtig weer en ik genoot van de vriendelijkheid van de mensen die ik onderweg tegenkwam. Met je scootmobiel zo’n tocht doen, zorgt natuurlijk voor veel bekijks. Iedereen begroette me hartelijk en was zó aardig. Bij vreemden thuis de batterij van mijn scootmobiel opladen; ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar het gebeurde! Onderweg heb ik weleens met mijn wagentje aan de hand moeten lopen vanwege batterijproblemen, terwijl ik dan met de hand mijn gaspedaaltje indrukte. Ook toen waren er zoveel mensen die naar me toekwamen om me te helpen. Hartverwarmend en heel ontroerend.”

Volledig op jezelf teruggeworpen

“Helaas begon mijn lichaam op de zesde dag te protesteren. Ik was helemaal óp. Je denkt misschien: hoe kun je nu vermoeid worden op een scootmobiel; je zit de hele dag! Maar daarmee elke dag grote afstanden afleggen was ontzettend intensief. De wegen waren vaak hobbelig en je doet onderweg allerlei indrukken op. Dat maakte dat ik continu heel ingespannen bezig was. Plus dat de tocht ook een emotionele lading had. Als je zoiets doet, komt je hele leven voorbij. Dat was natuurlijk ook het hele doel van mijn reis, maar je hebt van tevoren geen idee wat dat met je doet. Ik merkte al snel: je wordt enorm teruggeworpen op jezelf. In het dagelijks leven is mijn vrouw eigenlijk altijd bij me en helpt me geregeld. Nu moest ik opeens alles zelf doen. Best pittig. Op een gegeven moment zag ik geen andere oplossing dan terug naar huis te gaan. Maar dan wel met het idee: ik ga de tocht later afmaken.”

Dromen over volgende pelgrimage

“Twee weken later hervatte ik de reis vanuit Millingen, waar ik eerder gestrand was. Nog vier dagen restten mij van het einddoel, de Sint-Pietersberg vlakbij Maastricht. Dat punt behalen, dat was toch wel het hoogtepunt. Ik was ontzettend moe, maar vooral voldaan en euforisch. Ongelooflijk, ik had het gehaald! Bovendien gaat het natuurschoon bij de Sint-Pietersberg tot het uiterste, het is daar werkelijk waar prachtig. Dat gaf het nog eens een extra lading.
Ik ben trots dat ik deze tocht heb gedaan. Maar het is maar een beetje trots. Mijn vrouw is nog veel trotser op mij! Zelf vind ik dat niet altijd, omdat ik me ook zo vaak beperkt voel. Toch ben ik wel echt blij dat ik dit heb kunnen doen. Stiekem ben ik aan het nadenken over een volgende pelgrimage per scootmobiel. Ik zou graag naar het eiland Wight gaan in Engeland, waar een vriend van me woont. Maar ik vrees dat het bij dagdromen blijft. Mijn lichaam gaat dat denk ik niet meer trekken. Maar in mijn hoofd maak ik die tocht alsnog. En maak ik wederom de mooiste avonturen mee!”

Zin gekregen om net als Wijnand erop uit te gaan? Lees hier meer over rolstoelvriendelijke wandelroutes.