Fotograaf: Linda Richter

“‘Het is wat het is en toch is het niet wat het zou moeten zijn’. Op mijn bovenbeen van mijn slechte kant staat deze tekst getatoeëerd. Een Vlaamse dichter schreef dit versje, dat me ontzettend raakte. Omdat het zo treffend is voor mijn situatie. Sinds een jaar of zes is mijn voet ‘stuk’. Door een aangeboren handicap plus een medische misser zitten mijn enkel en voet bewegingloos en in een fikse spits- en kantelstand vast onder mijn onderbeen. Het ziekenhuis zei dat ik maar moest zien te leven met een niet-werkend onderbeen. En dat terwijl de pijn mijn leven steeds meer overnam. Twee jaar lang kwam ik nauwelijks mijn huis meer uit en zat ik tegen een diepe depressie aan. Op een gegeven moment was ik er zó klaar mee dat ik besloot: haal die voet er dan maar af. Maar een ‘vrijwillige’ onderbeenamputatie, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”

Inspiratie uit Nieuw-Zeeland

“Twee jaar was het zoeken, hopen en strijden. Uiteindelijk vond ik een specialistenteam dat bereid was om mijn onderbeen te amputeren. Maar zoiets blijft een soort Russische roulette. Ben ik na de amputatie daadwerkelijk van de chronische pijn af? Gaat een prothese wel passen? En kan ik daarmee alles doen wat nu niet gaat? Garanties waren er niet, vragen des te meer. Op Instagram ging ik op zoek naar ervaringen van lotgenoten. Zo kwam ik in contact met Rachel Māia, een vrouw uit Nieuw-Zeeland die haar onderbeen is verloren en daar heel open over is. Ze laat zien wat er nog wel allemaal mogelijk is. Ook is ze paraklimmer en klimt ze in de wereldtop binnen haar categorie. Ik besloot dat ook eens te proberen. Was het niks, dan had ik het in ieder geval geprobeerd. En zo kwam ik begin 2021 de klimhal in Tilburg binnenrollen. ‘Hoi ik ben Juliette. Mijn voet doet het niet en wordt straks geamputeerd, maar ik wil graag meer bewegen.”’

Weg om beperking heen werken

“Sinds die allereerste les, is het hard gegaan. Het klimmen bleek een schot in de roos te zijn. Inmiddels ben ik zo’n vier tot vijf keer per week in de klimhal te vinden. En kan ik niet anders zeggen dat ik soepeler klim dan dat ik loop! Ik ben recent geselecteerd voor het Nederlands Paraklimteam. Wat me zo aan het klimmen aanspreekt? Het is een uitdagende sport, die me fit houdt. En niet alleen fysiek. Het houdt m’n geest scherp, sterk, gemotiveerd en gelukkig. Klimmen heeft me uit een isolement gehaald. Ik ben weer bezig en onder de mensen. Bovendien is het een mooie vorm van vechten tegen jezelf. Jij en de wand, de rest van de wereld bestaat even niet. Tijdens het klimmen kom ik mijn beperking zeker wel tegen. Maar het mooie is: je vindt altijd een weg om erom heen te werken.”

Meer inclusiviteit in de sport

“Het klimmen geeft me zo veel, dat ik besloten heb om voorlopig de amputatie uit te stellen. De pijn is er weliswaar nog en ik heb zeker nog wel mindere dagen. Maar negen van de tien dagen speelt mijn beperking – en hoe ik die heb gekregen – niet echt een rol meer. Ik heb mijn situatie omarmd en kan niet anders zeggen dan dat mijn rolstoel fijn zit. En als de pijn het toch weer overneemt, dan kan ik alsnog de amputatie doen. Maar voor nu is het goed en ga ik gewoon met rolstoel en al naar de klimhal. En ondanks dat zichtbare beperkingen steeds gebruikelijker zijn in de klimsport, trek je zo soms alsnog best wat bekijks. Nu vind ik dat an sich niet erg. Alleen vind ik het wel een beetje dubbel als mensen zeggen: ‘respect hoor, dat je ondanks alles toch klimt’. Ik heb moeite met dat woordje ‘ondanks’. Daar zit toch impliciet en onbedoeld een beetje een waardeoordeel in, ondanks dat het onwijs goed is bedoeld. Een beperking zou eigenlijk geen issue meer moeten zijn, zeker qua sporten. Vaak is er meer mogelijk dan je denkt, het zij met wat hulp of kleine aanpassingen.”

Meer Juliette? Neem dan eens een kijkje op haar Instagram of blog. Benieuwd naar de verhalen van andere powervrouwen? Lees dan de verhalen van Nadia en Suzanne.