“Er is ook nog een Meike achter het slangetje”
Een maagverlamming zette het leven van Meike Kuijpers (17) twee jaar geleden op z’n kop. Waar leeftijdsgenoten hun leven volop aan het opstarten zijn, lag dat van haar lange tijd stil. Beetje bij beetje – en met behulp van sondevoeding – krabbelt de jonge Brabantse weer op.
“Vroeger was ik iemand die continu van huis was. School, sporten, vriendinnen, de stad in of stappen. Echt, ik was altijd in de weer. Dat is nu wel even anders. Door mijn maagverlamming heb ik maar een beperkte hoeveelheid energie. Naar school gaan zuigt me leeg en afspreken kan ik maar mondjesmaat. Gelukkig begint dat langzaam wel weer iets beter te worden. Maar mijn leven ziet er alsnog anders uit dan dat van de gemiddelde 17-jarige. En ja, dat is af en toe best eenzaam. Maar het is wat het is. Na de zomer hoop ik met een nieuwe opleiding te beginnen en vaker naar school te kunnen. Dat zal wel veel gaan schelen, hoop ik.”
Als een dood vogeltje
“De problemen met mijn maag begonnen in de zomer van 2020. Het was vaste prik; iedere keer na het avondeten moest ik overgeven. Toch was ik niet direct in paniek. Vast een buikgriepje, dacht ik. Maar toen het wel erg lang duurde, hebben mijn ouders me toch maar naar de huisarts gestuurd. Die verwees me uiteindelijk door naar het ziekenhuis. Onderzoek liet zien dat ik gastroporesis heb, oftewel een maagverlamming. Dat betekent dat mijn maagspieren slecht of niet werken, waardoor mijn maag niet normaal kan worden geleegd. En je dus continu moet overgeven, misselijk bent en problemen hebt met eten. Om hier wat aan te doen, heb ik in 2021 een maag-neussonde gekregen en ben afhankelijk van sondevoeding geworden. Ergens wil je natuurlijk niet dat het zo ver moet komen. Wil je normaal kunnen eten en dat je dat gewoon binnen houdt. Maar ik zag ook wel in dat ik geen keuze had. Als je vijftien kilo bent afgevallen en als een dood vogeltje op de bank ligt, moet je er wel aan geloven.”
“Ik ben snel moe, kan niet volledig meedraaien in het normale leven en ben veel alleen thuis; dat is af en toe zeker eenzaam”
Het beste ervan maken
“En dus ga ik nu al geruime tijd met een slangetje door mijn neus door het leven. Hoe ik hiermee om ga? Soms vind ik het prima en soms ook even helemaal niet. Maar over het algemeen is mijn insteek is: hoe shit het soms ook is, je kunt er maar het beter het beste van maken. Momenteel kan ik niet vijf dagen naar school, dat is te vermoeiend. Maar ik kan wél creatief bezig zijn en me richten op mijn hobby’s. Zo maak ik sieraden, houd ik van wandelen en verdien ik wat bij als nagelstyliste. Allemaal dingen die ik superleuk vind om te doen, die me energie geven. Zo probeer ik er alsnog het beste van te maken. Wat niet wegneemt dat ik ook dagen heb dat ik er allemaal geen zin in heb hoor. En het lastig is om positief te blijven. Maar inmiddels weet ik ook: die momenten horen erbij.”
“Mijn insteek is: hoe shit het soms ook is, je kunt er maar beter het beste van maken”
Open op social media
“Wat helpt, is dat ik heel open ben over mijn situatie. Ik praat er gemakkelijk over en post erover op mijn TikTok en Instagram. Mensen zijn daar vaak verbaasd over. Maar ik heb liever dat ze het echte verhaal weten, in plaats van dat ze zelf allerlei rare dingen ga verzinnen. Dat ik anorexia heb bijvoorbeeld. Ik vind het ook prettig om – wanneer ik daar behoefte aan heb – dingen over te kunnen delen. Hoewel dat soms ook wel weer verwarrend is voor anderen. Dan hebben ze een Story of foto gezien waarop ik iets eet. Dan lees je comments à la: ‘oh, dus je kunt wél eten?’ Dan moet ik uitleggen dat ik de ene dag misschien met wat geluk een klein broodje kan eten. Terwijl ik de andere dag nauwelijks mijn sondevoeding binnen kan houden. Juist daarom is het denk ik ook zo belangrijk om er dingen over te blijven posten. Dat helpt tegen foute beelden en om vooroordelen weg te nemen.
Ook vind ik het belangrijk om uit te dragen dat er ook een meisje áchter dat slangetje zit. Ik bén niet mijn sonde, maar in de eerste plaats vooral Meike. Het hoeft ook niet elke dag om mijn ziekzijn te draaien. Wat scheelt, is dat ik in een dorp woon. Hier is het ons kent ons en iedereen is ook op de hoogte van wat er bij mij speelt. En in onze vriendengroep is het al snel goed; zij nemen mij hoe ik ben. Dus ook mét slangetje door mijn neus.”
“Heel voorzichtig durf ik weer naar de toekomst te kijken, te geloven dat die maagverlamming ooit zal over gaan”
Positief verder kijken
“Hoe ik naar de toekomst kijk? Heel voorzichtig durf ik daar weer positief in te staan. Te geloven dat die maagverlamming ooit eens over zal gaan. Inmiddels lukt het me om iets te eten. Heel kleine beetjes weliswaar, maar toch! Dat had ik een jaar geleden niet gekund. Dus ja, dat geeft hoop. Ook al is niks zeker en kan het ook zijn dat ik nog jaren hiervan last heb. Maar goed, dat zien we dan wel weer. Voor nu ben ik bezig om alles beetje bij beetje weer op te pakken. Heel langzaam hoor, maar het is een begin. Zo ben ik laatst voor het eerst weer eens naar een festival geweest. Daarvan moest ik echt vijf dagen bijkomen. Maar het was een bewuste keuze. Want het kost me niet alleen energie, het levert me vooral veel energie op! Hopelijk kan ik dat straks weer helemaal voor het echie, op de ‘normale’ manier!”