“In 2003 is er in mijn knie een grote kwaadaardige tumor gevonden. Hierdoor moest mijn been tot net boven de knie worden geamputeerd en kreeg ik een kokerprothese. Dat was behoorlijk afgezien. Ik had niet alleen veel pijn aan de wond, maar kampte ook met flinke fantoompijn. Ook mentaal is een amputatie heftig. Mijn gevoel voor vrouw-zijn was compleet weg. Leuke jurkjes, korte rokjes, mooie schoentjes… Dat soort zaken doen je toch meer vrouw voelen, maar ga er maar aanstaan zonder been. Lange tijd voelde ik me niks waard, schaamde me enorm voor mezelf. Dat weerspiegelde zich in mijn uiterlijk. Zo heb ik lang in dikke joggingbroeken geleefd. Ook knipte ik mijn haar af en verfde mijn blonde lokken zwart. Ik wilde letterlijk en figuurlijk niet gezien worden.”

De schaamte voorbij

“Gelukkig wist het tij te keren. In 2010 heb ik als eerste vrouw in Nederland een botverankerde klikprothese voor mijn been gekregen. Met als resultaat meer (bewegings)vrijheid en zeker ook: minder pijn. Tijdens mijn revalidatie moest ik verplicht een korte broek dragen. Dit zodat de fysiotherapeut goed kon zien wat er met mijn been gebeurde. Natuurlijk moet je dan een drempel over. Maar doordat ik geen keuze had, móest ik wel. En zo gingen we steeds een stapje verder. Van schuifelen in de ziekenhuisgangen naar voor het eerst naar buiten. De allereerste keer is dat verre van leuk. Maar op een gegeven moment merk je dat je de schaamte voorbij bent. Was ik veel te druk met mijn herstel en mijn verlangen naar meer vrijheid dan met mijn been. Bovendien kreeg ik door het trainen mijn spieren en vormen weer terug die ik door het ziekzijn en alle ellende was verloren. Dat deed me ook beter voelen.”

Wandelen in korte broek

“Door continu veel te trainen en zeker ook hard te werken aan mijn mindset, kan ik inmiddels zeggen: ik ben er weer. Het was een hele reis, maar ik heb mijn nieuwe leven omarmd, geniet er weer van. Ik wandel zelfs fanatiek, iets waar ik nooit van had kunnen dromen. Zo heb ik meegedaan aan de Nijmeegse Vierdaagse, waar ik 120 kilometer in vijf dagen heb gelopen. Wandelen doe ik standaard in korte broek, dus mensen zien mijn prothese altijd. Maar inmiddels is mezelf laten zien niet meer zo’n issue meer. ‘s Zomers een leuk jurkje of rokje aan? Ik doe het gewoon als ik daar zin in heb. Ik heb mezelf aangeleerd niet te letten op wat anderen vinden. Het is zo belangrijk om dicht bij mezelf te blijven. Ook al heb ik weinig negatieve reacties van anderen gehad hoor. Ik denk dat het ook is waar je zelf de nadruk op legt.”

Je bent wat je uitstraalt

“Mijn tip voor anderen? Begin klein. Ga eerst in huis in een leuk jurkje, korte broek of rokje lopen. Gelijk de deur uit met je prothese en littekens open en bloot, dat werkt niet. Bouw het op. Als je er thuis aan gewend bent, kun je even kort naar het einde van de straat lopen en weer terug. De volgende keer naar de winkel, de keer daarna een hele dag weg, enzovoorts. Onthoud ook: je bent wat je uitstraalt. En dat is zó veel meer dan je littekens of amputatie, die definiëren je niet als mens. Ga staan voor wie je echt ben, dan valt dat been of litteken ook niet meer zo op. Wat het ook is: kom uit je comfortzone en stap uit de slachtofferrol. Ik weet het, dat kan heel lastig zijn. Maar als je open gaat staan voor je nieuwe leven, valt er zoveel moois te halen!”

Benieuwd naar het hele verhaal van Pietsje? Dat lees je hier.