“Zo groot ben je dus, schoot er door me heen”

Bijna zes jaar geleden kreeg haar negentienjarige zoon Dennie een brommerongeluk met een dwarslaesie als gevolg. “Accepteren dat hij nooit meer zou lopen, kon hij niet. Die drive kan ik alleen maar bewonderen”, blikt zijn moeder Ria terug. Het exoskelet biedt uitkomst.

“Het is een gewone zaterdagavond in oktober als de bel gaat. Ik doe de deur open en zie een vriend van Dennie staan. Hij heeft nog niets gezegd, maar ik weet meteen dat het mis is. Alle alarmbellen gaan af. Als hij me vertelt dat Dennie één straat hierachter een ongeluk heeft gehad, schreeuw ik naar mijn man dat hij de auto mee moet nemen en ren de deur uit. Ik weet niet hoe snel ik bij Dennie moet komen. Het was vlakbij ons huis, maar voor mijn gevoel duurde het eindeloos. Daar lag hij en hij leek aanspreekbaar. Hij geeft ook antwoord, maar achteraf blijkt dat hij er niets van heeft meegekregen. Gek genoeg zeg ik als eerste tegen hem: ‘doen je benen het nog?’ Ik dacht niet aan een dwarslaesie, maar het was gewoon het eerste wat in me opkwam. Dat blijf ik nog steeds heel vreemd vinden.”

Met geen pen te beschrijven

“Dennie wordt met een traumahelikopter naar het UMC in Groningen gebracht. Enigszins verdoofd zitten mijn man en ik in de auto. In stilte rijden we naar het ziekenhuis. Als we daar aankomen bevestigt de trauma-arts mijn angstige vermoeden: Dennie heeft een dwarslaesie. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Dat komt zo ontzettend hard binnen dat je hersenen het gewoon even niet kunnen verwerken. Er volgt een hele hectische en vooral ook verdrietige tijd. Je zit in rollercoaster waar je van links naar rechts wordt geslingerd. Je hebt je verdriet, maar je wilt ook niet bij de pakken neerzitten. Op dat moment heb ik mezelf aangeleerd om per dag te leven. Dit wordt ons nieuwe leven en hiermee moeten we het doen. Dennie moet dit én kan dit. En wij dus ook.”

“Voor Dennie stond het als een paal boven water: hij zou weer lopen”

Wens om weer te lopen

“De tijd in het revalidatiecentrum was heel zwaar. Als ik eraan terugdenk is Dennie hier wel getraumatiseerd. Zij zijn erop gericht om je zo snel mogelijk zelfstandig te maken. Ervoor te zorgen dat je je rolstoel accepteert. Maar dat doe je niet zomaar. Daar was Dennie nog helemaal niet klaar voor. Hij was 19, heeft altijd gelopen en was een echte sporter. Het kost tijd om te accepteren dat je dat misschien nooit meer kunt. Sterker nog, voor Dennie stond het als een paal boven water: hij zou weer lopen. Maar dat is niet het beleid van een revalidatiecentrum. Die worsteling die ik bij Dennie zag, vond ik heel moeilijk. Het demotiveerde hem, maar aan de andere kant bleef de wens om weer te lopen heel sterk aanwezig. Die drive kan ik alleen maar bewonderen.”

Prijskaartje

“Dennie heeft maar één doel en dat is weer lopen. Hij googelde zich suf, las alle onderzoeken over lopen na een dwarslaesie en werd uiteindelijk door een arts op het exoskelet geattendeerd. Dit is een robotpak dat voor jou loopt. Een geweldige uitvinding, maar daar hangt ook een prijskaartje aan. Daarom zijn we in 2016 de stichting Walk on begonnen. We hebben allerlei activiteiten georganiseerd om zoveel mogelijk geld in te zamelen om voor Dennie een exoskelet te kopen. En dan merk je dat je in een klein dorp woont. Werkelijk iedereen deed mee. Daar zijn we nog elke dag dankbaar voor.”

“Na het ongeluk heb ik mezelf aangeleerd om per dag te leven”

Boom van een kerel

“De eerste keer dat Dennie in het exoskelet trainde, zal ik nooit meer vergeten. Het was heel emotioneel. Daar stond hij, mijn kleine jongen. Nou ja, klein… Ik besefte me weer dat het een boom van een kerel van 1,95 meter is. Zo groot ben je dus, schoot er door me heen. Het was zo’n feestelijk moment.
Het ongeluk heeft Dennie echt veranderd. Hij was een onzekere jongen en is nu een volwassen man, die staat voor zijn zaak. Een echte ambassadeur voor de stichting. Daar kan ik als moeder alleen maar heel erg trots op zijn.”

Benieuwd naar het verhaal van Dennie? Bekijk hier hoe het voor hem is om weer te kunnen lopen.