“Mijn grenzen niet goed kunnen aangeven. Jarenlang was dat nogal een dingetje voor me. Niet zo gek als ‘niet zeuren maar doorgaan’ vanuit huis uit het motto is. Toen ik na de geboorte van mijn derde kind in 2003 tintelingen en pijn in mijn been kreeg, zette ik dan ook eerst stug door. Later kwam ik er wel voor in het ziekenhuis terecht, maar hier kreeg ik te horen dat het tussen mijn oren zat. Ook latere doktersbezoekjes en verschillende onderzoeken gaven geen duidelijkheid. Ik verbeet de pijn en bikkelde jarenlang door. Tot ik op een dag letterlijk door mijn benen zakte. In het hart van mijn linkerknie bleek een grote kwaadaardige tumor te zitten. Verdriet en ongeloof alom. Zo lang was ik niet gehoord of gezien en nu had ik opeens een tumor van zeven centimeter lang en vier centimeter dik?! Ontzettend onwerkelijk.”

Kokerprothese en fantoompijn

“Ik werd gelijk behandeld met tientallen bestralingen. Dat hielp echter niet; een amputatie was de enige uitkomst. Een hard gelag. In 2007 ging ik onder het mes. Tegen de anesthesist zei ik vlak voor de operatie: ‘laat me straks niet meer wakker worden’. En ik meende het. Na alle ellende, het vele strijden en vooral de intense pijn, was ik óp. En wat stond me allemaal nog te wachten met een been minder? De anesthesist streelde zachtjes over mijn voorhoofd en vertelde me: ‘Ik zie je. Ik hoor je. Maar het komt goed.’ De operatie verliep succesvol, de tumor was weg. Maar dan begint het pas. Na zes intense weken ziekenhuis en vier maanden revalidatiecentrum mocht ik weer naar huis. Ik kreeg aanvankelijk een kokerprothese, dat was enorm pittig. Dat ding deed flink pijn, bovenop de fantoompijn waar je na een amputatie mee te maken krijgt. Uiteindelijk zat ik meer in een rolstoel dan dat ik liep. Heel frustrerend. Ook het mentale aspect van een amputatie hakte er flink in. Drie jaar lang verkeerde ik in een heel bizarre wereld.”

Klikprothese geeft weer vrijheid

“Een krantenartikel over osseointegratie en een zogenaamde klikprothese dat ik toevallig las, veranderde alles. Zou dit uitkomst kunnen bieden?! Ik ging op onderzoek uit en verschillende tests en gesprekken in het ziekenhuis volgden. Gelukkig kreeg ik groen licht. Na te hebben overlegd met het thuisfront – het was immers toch weer een operatie en een heel traject daarom heen – besloot ik de sprong te wagen. In 2010 heb ik als eerste vrouw in Nederland een botverankerde prothese gekregen. Hierbij heb je een titanium pin in je been, waarop een koppelstuk zit waaraan je de prothese vast kunt klikken. Met dit type prothese heb je meer bewegingsvrijheid en bovenal minder pijn. Zonder meer de beste beslissing ooit! Maar een klikprothese betekent ook: heel hard werken. Want je moet je bovenbeen- en bilspieren compleet opnieuw trainen. En dat gaat letterlijk en figuurlijk met veel vallen en opstaan. Maar ik bleef tegen mezelf zeggen: ‘Piets, dit wilde je zo graag, dan moet je het ook dóen’. En dus zette ik door.”

Leven opnieuw moeten uitvinden

“Leren leven na een amputatie gaat veel verder dan alleen het fysieke. Zonder been en met prothese moet je jezelf opnieuw zien uit te vinden. Zo ben ik altijd heel sportief geweest. Maar wie ben je nog en hoe doe je dat als je opeens een been mist? Plus dat ik mijn baan was kwijtgeraakt en mijn sociale leven vrijwel nihil geworden. Waar was die zelfstandige, actieve en gezellige vrouw van vroeger gebleven? Toegegeven: je leven opnieuw vormgeven is heel hard werken. Telkens stond ik voor de uitdaging: hoe herpak ik mezelf? Ik ontdekte al snel: kijk niet te veel achterom, positiviteit is vóór je. Verder is het de kunst om dicht bij jezelf te blijven. En dat je in staat bent om je mindset aan te pakken. Geloof mij, je kunt veel meer dan je denkt, echt waar. Dat geeft kracht. Evenals mijn thuisbasis, die is ijzersterk. Mijn man is en was mijn rots. Wat niet wegneemt dat het soms echt afzien was. Maar uiteindelijk wisten we elkaar altijd weer terug te vinden. Hoe? Door te blijven communiceren en goed te luisteren. Zo zijn we al die jaren echt een eenheid gebleven.”

Overwinning: kilometerslang wandelen

“Mijn leven nu ziet er radicaal anders uit dan vóór de amputatie. Het rennen en vliegen waar iedereen in deze maatschappij aan lijkt mee te doen, dat houd ik niet meer bij. Mijn lichaam dwingt me te vertragen en in het moment te zijn. Leven met een prothese is als topsport. Echt iedere dag moet je je oefeningen blijven doen, plus altijd zien te dealen met een open wond. Iedere dag vraag ik mezelf af: wat ga ik doen? Wat wil ik en wat moet? Wandelen maakt daar een groot onderdeel van uit. Daar was ik voorheen nooit een fan van, maar ik besloot mezelf uit te dagen. Ik moest van ver komen, maar het lukte. Met als resultaat dat ik vijf jaar na mijn amputatie twintig kilometer kon lopen. Inmiddels heb ik zelfs meegedaan aan de Nijmeegse Vierdaagse en de Kennedy Mars. Dat was te gek en bovenal een hele overwinning. Het leven oppakken na de amputatie was een hele reis. Maar ik ben er weer!”

Er is een  boek over Pietsjes leven geschreven: ”jij hebt ook altijd wat”. Benieuwd naar nog ervaringen met leven na een amputatie? Lees dan het interview met Ashley.