“Ik wil mezelf niet verder pushen”
Soms lopen dingen anders dan verwacht. Helaas is dit mijn laatste blog. Vanwege mijn gezondheid moet ik stoppen met trainen voor de Vierdaagse. Mijn medische specialisten hebben me geadviseerd om geen lange wandeltochten meer te doen.
Ik begon ooit met trainen voor de Vierdaagse voor de uitdaging. En omdat het iets leuks was. Maar met de jaren werd dit minder. Deed ik die lange wandeltochten niet zo zeer voor de lol. Maar meer om te kijken hoe ver ik kon gaan. Oftewel: ik was mezelf continu aan het pushen. Ik realiseer me nu meer dan ooit dat ik moet leren dat ik niets meer hoef te bewijzen. Tegenover anderen, maar ook zeker naar mezelf toe. Want als jezelf uitdagen ten koste gaat van je gezondheid, schiet je daar niets mee op.
Grote kans op uitdroging
Want ja, deelnemen aan de Vierdaagse en het trainen daarvoor vergt veel van me. Het is zelfs niet goed (meer) voor mijn gezondheid. Mijn medisch specialisten hebben onlangs aangegeven het niet verantwoord te vinden om nog langer door te gaan. De grootste zorgen zijn dat ik niet voldoende kan eten voor wat ik verbrand qua inspanning. En dat ik vergeet te drinken. Het punt is: mijn hersenen registreren pas dat ik moet drinken wanneer ik al uitgedroogd ben. Je begrijpt dat dat met warm (wandel)weer levensgevaarlijk kan zijn!
Trainen met te veel pijn
En dat is niet het enige. Uit mijn laatste bloedonderzoek blijkt dat het slechter met me gaat. Ik heb te maken met meer spierafbraak, in combinatie met verminderde kracht. Daarnaast heb ik dagelijks pijn in mijn schouders en polsen. Wat door het trainen alleen maar is verergerd. Bovendien werd trainen de laatste tijd steeds meer een ‘moetje’. En niet iets waar ik per se plezier uit haalde. Het kostte me juist veel meer moeite. Niet zo gek als je weet dat je steevast na een kilometer of vijf veel pijn krijgt.
“Het is erg moeilijk om te accepteren dat ik niet heel veel meer kan.”
David Snijders Traint voor de Nijmeegse Vierdaagse 2019
Kijken naar wat nog wél kan
Het is erg moeilijk om te accepteren dat ik niet heel veel meer kan. Van een heel fysiek en actief leven ga ik naar vrijwel niets meer kunnen. Die omschakeling heeft tijd nodig. Toch probeer ik positief te zijn. En te focussen op wat wél kan. Want dat ik nu geen lange wandeltochten meer kan doen, betekent niet dat ik nu ga niksen. Echt niet! Dat is niks voor mij.
Verder op mijn eigen manier
Zo zijn er de komende maanden veel motorevenementen. Als motorliefhebber is dat maar wat leuk. Omdat ik doorgaans alleen maar bezig was met trainen, was er nauwelijks tijd om daar naartoe te gaan. Nu dus wel! En in de herfst en winter kan ik me weer volop storten op mijn hockeyteam. Daarnaast heb ik sinds kort een handbike met elektrische ondersteuning. Hiermee kan ik op een minder inspannende wijze toch nog in beweging zijn. En zo op mijn eigen manier de regio ‘onveilig’ blijven maken!
