“Chaos en strijd tijdens het avondeten. En bordjes eten die nauwelijks worden aangeraakt. Ik denk dat ieder gezin met jonge kinderen dat wel eens heeft en dit herkent. Maar bij ons thuis gaat het nét een stapje verder. Drie van mijn vier kinderen zijn moeilijke eters. Mijn dochtertje Milana van zes heeft absoluut geen concentratievermogen tijdens het eten. Die neemt één hap en bedenkt vervolgens dat spelen met de achterkant van haar lepel veel interessanter is. Mijn zoontjes Florian (4) en Silvijn (2) gebruiken al geruime tijd sonde- en bijvoeding. Met drie kids in huis die issues hebben met eten, is er eigenlijk continu spanning zodra we aan tafel gaan. Eten kost bij ons veel inzet en energie. Milana heeft veel aanmoediging nodig om te eten, Silvijn spuugt alles er vaak binnen no time uit. En Florian zit er vaak bij en kijkt ernaar. Heel frustrerend.”

Aan de magere kant

“Het begon met Florian. Als dreumes had hij vaak extreme buikpijn. Na eindeloos zelf dokteren zijn we bij een kinderarts beland. Na allerlei testen te hebben gedaan, bleek hij allergisch te zijn voor ei. Die duidelijkheid was fijn en gaf een soort van rust. Maar ondertussen had Florian al een flinke groeiachterstand opgebouwd. Vandaar dat hij al sinds zijn eerste jaar bijvoeding krijgt. Onze jongste zoon Silvijn is vanaf zes maanden steeds minder gaan eten. Met moeite kreeg hij per dag 50 gram pap en een halve cracker naar binnen. Hij was al aan de magere kant, toen hij op een gegeven moment het RS-virus én een flinke longontsteking kreeg. Dat maakte dat hij zwaar onder de groeicurve terecht kwam. In het ziekenhuis is toen besloten om een sonde bij hem te plaatsen. Verre van leuk natuurlijk, zowel voor hem als voor ons ouders. Maar ik snapte wel dat het niet anders kon. Ook al liep het anders dan gedacht. In het begin dacht ik nog: hem twee maandjes even volproppen en dan zijn we er wel weer. Maar dat viel vies tegen. Silvijn heeft geregeld een periode dat hij continu aan het overgeven is. Daar maak ik me best zorgen over. Als de sondevoeding niet helpt, wat dan wel?”

Afwisseling is essentieel

“In de loop der tijd heb ik van alles geprobeerd om mijn kinderen beter te laten eten. Hen apart van elkaar laten eten, zodat eenieder echt aandacht heeft. Diner voor de tv, ter afleiding. Of juist zónder televisie en zo prikkelvrij mogelijk. Speciale bordjes waar we het eten opscheppen. Een prijs beloven voor wie als eerste zijn eten op heeft. Of een timer inzetten, zodat de kids binnen een bepaalde tijd moeten eten. Het ding is dat alle trucjes vaak wel werken, maar slechts eventjes. Inmiddels weet ik: afwisseling is essentieel. En hoe belangrijk het is om het topic eten zo positief mogelijk te benaderen. Ik stuur de kinderen dan ook niet de gang op als ze hun eten laten staan. Want dat is voor niemand leuk. Bovenal heb ik geleerd om de successen te vieren. Als het goed gaat, is het feest. Maar 90 procent van de tijd is dat niet zo en gaat het eten moeizaam. Dan probeer ik daar niet te lang van te balen. Morgen weer een dag.”

Moeilijke eters maken je onzeker

“Als drie van je vier kinderen problemen hebben met eten, ga je soms aan jezelf twijfelen. Doe ik iets niet goed? Faal ik als ouder? Bovendien heeft iedereen wel een mening erover. Laatst zei iemand het overdreven te vinden dat Silvijn voor zijn groeiachterstand een sonde heeft. Of een opmerking als ‘die van mij eet ook slecht, je moet dit of dit eens proberen’. Dan wil ik het soms wel uitschreeuwen; je moest eens weten wat ik allemaal al heb geprobeerd! Maar ik houd het voor me. Ervaring leert dat het beter is om vriendelijk maar kort en bondig te antwoorden. Gelukkig heeft de diëtiste gezegd dat ik een goed gevarieerd menu aan mijn kinderen voorschotel. Dat het daar zeker niet aan ligt. Ook de kinderarts is heel lief en neemt mijn twijfels en onzekerheid weg. Dat zijn toch twee mensen die er écht verstand van hebben. Dus daar houd ik me aan vast.”

Hoop voor de toekomst

“Ik hoop dat onze eetsituatie over een paar jaar anders is. Dat dit ‘gewoon’ een fase is. Een gecompliceerde en misschien vrij lange fase, maar wél eentje die uiteindelijk voorbijgaat. Voor nu leven we per dag. Je weet immers niet wat komt, dus dan kan je beter in het nu blijven. Daarbij heeft het geen zin om continu na te denken over hoe zwaar het is. Want dan wórdt het ook zwaar. Wat wél helpt, zijn ervaringen van gelijkgestemden. Ik ben lid van een Facebook-groep , hier heb ik veel tips gevonden waar je daadwerkelijk wat aan hebt. Plus je leest ook succesverhalen. Hoe kinderen die eerst superslecht aten en inmiddels eten als een beer. Dat werkt motiverend. Bovendien: mijn man was als kind ook een slechte eter, die at tijdenlang alleen maar kale pasta. Inmiddels eet hij alles wat los en vast zit. Dus dat geeft hoop!”

Heb jij kinderen die sondevoeding gebruiken? Lees dan deze handige tips.