“Jaren heb ik met pijn gelopen. Het kwam met vlagen in mijn vagina, alsof messen mij van binnen aanvielen. Steeds weer ging ik naar de huisarts. En steeds weer werd ik met een kluitje het riet in gestuurd. Galblaasstenen, was de eerste diagnose. En later: een lichte verzakking. Dus ging ik trouw naar de bekkentherapie die mij werd aangeraden. Achteraf gezien was het al die tijd al kanker, drie jaar lang heeft het rustig kunnen doorwoekeren. De pijn werd gaandeweg zo frequent dat ik geen moment meer zonder had. Maar toen gebeurde er iets anders wat mijn aandacht opslokte. Een brein kan sterk zijn als het moet; het duwt het ene opzij om iets anders te overleven.”

Zwarte dag: zoon overlijdt

“18 september 2018. Een zwarte dag die in mijn geheugen staat gegrift. Mijn zoon Patrick pleegde zelfmoord. De dag daarvoor had ik hem nog gezien. Hebben we samen in het zonnetje gegeten. Ik kan nog steeds niet geloven dat het zelfmoord was. Er moet meer aan de hand zijn geweest dan hij bij mij kwijt kon. Ik denk dat hij me niet wilde belasten met zijn problemen. Omdat ik zoveel pijn had. Patricks dood maakte veel los in mijn hele familie. Hij is opgegroeid bij mijn ouders, was als een broertje voor mijn broers en zussen. Ik was net 19 toen ik hem kreeg en woonde thuis. Toen ik twee jaar later trouwde, mocht ik Patrick niet meenemen mijn huwelijk in. In die tijd werden je ouders automatisch voogd over je kind als je jonger dan 21 was. Ik heb er geen rechtszaak van gemaakt, Patrick scheelde maar zes jaar met mijn jongste zusje en had het goed. Ik zag hem evengoed veel. ‘Kleine mammie’ noemde hij mij.”

Verdriet in het hart en pijn in het lijf

“Toen Patrick stierf, voelde ik heel sterk dat ik de boel moest regelen. Ik had hem in de wieg gelegd, en zou hem ook in zijn kist leggen. Ik ging in de regelstand. Hield de emoties van mijn broers en zussen op afstand. Het werd me niet in dank afgenomen dat ik hen niet betrok. Inmiddels is het weer goed, maar ik heb mijn familie na de begrafenis bijna een jaar niet gezien. Ik denk dat ze zich niet konden voorstellen hoe het is een kind te verliezen dat je zelf hebt gebaard. Dat hele jaar heb ik geploeterd; met verdriet in mijn hart en pijn in mijn lijf. Een rollercoaster was het! Tot de lichamelijke pijn weer om de voorrang begon te dringen. Op een gegeven moment kon ik zelfs niet meer zitten. Na lang aandringen kreeg ik toen eindelijk mijn doorverwijzing naar de uroloog.”

In panterjas in het ziekenhuis

“De diagnose blaaskanker kwam als een klap. Gelijk moest ik aan de chemokuren, vier maanden lang, en daarna kon de blaas eruit. Een intensieve tijd. Terugdenkend lijkt het wel of ik een cocon zat. Toch was ik ook optimistisch. Ik hield mijn hoofd omhoog. Letterlijk, na de operatie was de chirurg verbaasd hoe snel ik weer rechtop zat. In boeddha-zit en opgemaakt! Tijdens de chemokuren zag ik op weg naar het ziekenhuis ergens een panterjas in de etalage hangen. Nou, ik ben gek op pantermotiefjes dus die heb ik gekocht, hoed erbij. Toen ik het ziekenhuis binnenkwam zei de arts: ‘Kijk, daar komt de diva binnen!’ Het is belangrijk voor me er goed uit te zien. Mijn haar heb ik bewust nooit afgeschoren. Ik wilde geen medelijden. Ik heb liever dat mensen zeggen: wat een stoer wijf! Dus kamde ik de overgebleven sliertjes over de kale plekken. En zette ik een hoed op. Hoe ziek ik ook was, ik zag eruit als een dame.”

Snel gewend aan stoma

“In ruil voor mijn blaas kreeg ik een urostoma. Die zak op mijn buik was wel vreemd in het begin. Maar ik sloeg me er doorheen, het wende snel. Het eerste half jaar kwam de thuiszorg elke dag. Dat was gezellig; ze genoten van de sfeer hier en dat maakte mij ook weer blij. Ik pakte de draad op, genoot van de kleine dingen in het leven. En ook de grote dingen, want niet lang na de operatie werd mijn kleinzoon Vince geboren. Een verrassingskind, want zijn vader, mijn jongste zoon, was toch al 43. Tijdens een herdenking voor Patrick een jaar na zijn sterven, had mijn schoondochter me verteld dat ze zwanger was. Ik kon het haast niet geloven. Wat een mooi nieuws! Zo zie je: de dood en het leven gaan hand in hand. Vince is nu twee en het zonnetje in mijn leven. Zijn naam betekent ‘overwinnaar’ en raad eens? Met zijn rossige haar lijkt hij precies op Patrick.”

Het leven is vallen en opstaan

“Helaas kreeg ik in 2021 opnieuw slecht nieuws: uitzaaiingen in mijn longen. Ik begreep er niets van: ik was toch schoon? Maar zo is deze ziekte. Aan de buitenkant is niets te zien: je loopt, je kookt, je doet je ding, lipjes gestift. Maar vanbinnen sluimert het. Van mijn rechterlongkwab is een stuk weggehaald en ook daar ben ik weer goed van genezen. Inmiddels zijn er op mijn longen opnieuw kleine puntjes te zien. De zoveelste tegenslag. Maar ik ga door! Het leven is vallen en opstaan. Je maakt er een koprol van en gaat verder. Tuurlijk, spannend is het wel. Het lijkt nu stabiel, maar wat staat me nog te wachten? Liever sta ik daar niet bij stil. Ik voel me goed en pluk de dag. Dat is mijn motto: carpe diem! Want het geluk zit heel dichtbij. Als je oplet, kan je het zo pakken.”

Net als Rikky moeten leren leven met onzekerheid? Dat kan knap lastig zijn. Transformatiecoach Claudia geeft tips .