“Ik wil de wereld een beetje mooier maken”
Mensen helpen. Dat is waar Manon van den Heuvel (30) zich met hart en ziel voor inzet. Dat zij zelf niet-aangeboren hersenletsel (NAH) heeft, vormt daarin eerder haar kracht dan een belemmering. Met haar eigen feelgoodblog laat de Utrechtse zien hoe je het maximale uit het leven met een beperking haalt.
“Vrolijk, druk en altijd in de weer. Zo omschrijven mijn ouders me als meisje van vóór het auto-ongeluk. Eigenlijk ben ik afgezien van mijn rolstoel en mijn ‘mankementen’ niet zo veel veranderd sinds toen, haha. Ik ben nog steeds een enthousiast type, dat niks wil missen. Barst altijd van de ideeën, mijn hoofd stroomt soms over van hoe ik mensen kan helpen. Natuurlijk is het jammer dat ik door mijn niet-aangeboren hersenletsel niet meer in staat ben om te werken. Maar met mijn blog kan ik alsnog een steentje bijdragen. Informeren, inspireren, verbinden. De wereld heeft dat nodig!”
“Mijn volgers zijn een extra goede motivatie om positief in het leven te blijven staan”
Niet-zichtbaar letsel is het moeilijkste
“Vijf jaar was ik, toen ik een ernstig auto-ongeluk kreeg. Daarbij is het deel van mijn brein dat de motoriek in mijn lichaam aanstuurt, zwaar beschadigd. Dat heeft invloed op heel veel dingen, zoals je spraak en evenwicht. Daarom ben ik in een rolstoel terechtgekomen. Daarnaast zijn er veel onzichtbare gevolgen van de hersenschade. En eerlijk gezegd zijn die misschien nog wel een grotere uitdaging. Omdat je daar dagelijks mee geconfronteerd wordt en 24/7 rekening mee moet houden. Zo moet ik altijd rustmomenten inplannen. Omdat ik sneller overprikkeld raak van licht en geluid. Maar ook omdat ik na activiteiten echt even moet bijkomen, alles moet verwerken als het ware. En iets ‘simpels’ als koken of de week plannen? Dat kan voor mij een hele uitdaging zijn. Ik heb grote moeite om het overzicht te bewaren, om een realistische planning te maken. En kan niet te veel handelingen en prikkels tegelijkertijd aan. Als mijn vriend bij mij komt eten na een dag werken, dan moet hij tijdens het koken niet een gezellig achtergrondmuziekje opzetten. Of uitgebreid vertellen hoe zijn dag was. Dat is al snel too much voor me. ‘Nu moet je echt even je mond houden hoor, ik probeer hier een recept te lezen’, roep ik dan.”
“Hoe kan ik een feelgoodblog hebben en een voorbeeld zijn, als ik zelf continu zit te sippen?”
Behoefte aan herkenning
“Gelukkig leer ik steeds beter hoe ik met dat soort praktische dingen om kan gaan. Ook al is dat met vallen en opstaan gegaan. Ik moest alles op eigen houtje uitvogelen, had geen voorbeeld om me heen. Ik was altijd de enige in mijn omgeving die ‘iets’ had, die ‘anders’ was. Enerzijds koos ik daar ook wel zelf voor. Ondanks mijn aandoening wilde ik altijd een zo normaal mogelijk leven leiden, gewoon ‘meedraaien’ met de rest. Voor mij bijvoorbeeld geen speciaal onderwijs. En ik heb zelfs de hbo-studie Personeel & Arbeid afgerond. Maar dat neemt niet weg dat je soms gelijkgestemden mist. Lange tijd kende ik weinig mensen met een beperking. Terwijl ik wel behoefte had aan tips, en vooral die herkenning. Zo van: ‘oh, dat heb jij dus óók!’. Omdat ik die ervaringen niet kon vinden, besloot ik in 2012 om mijn verhaal in een blog te gieten: Manonvandenheuvel.com.”
“Het is een feelgoodblog, maar ik ben waar nodig wél eerlijk. Sommige dingen zijn nu eenmaal best een uitdaging met niet-aangeboren hersenletsel”
Bloggen over leven met een beperking
“Op mijn blog en inmiddels ook op YouTube geef ik mijn volgers een kijkje in mijn dagelijks leven. Wat ik doe, waar ik tegenaan loop en hoe ik dat oplos. Zo geef ik tips over hoe je je week handig plant, welke hotels en hotspots je prima kunt bezoeken met een beperking en geef ik rolstoelvriendelijke reisinspiratie.
Ook vertel ik eerlijk hoe ik met mijn relatie omga. Geen eindeloos geklaag en ‘gejammer’, mijn blog heeft een hoog feelgood-gehalte. Maar ik ben waar nodig wél eerlijk. Sommige dingen zijn nu eenmaal best een uitdaging als je hersenletsel hebt. Gelukkig kom je met wat aanpassingen vaak een heel eind! Dat wil ik mijn volgers ook graag meegeven. En weet je wat het mooie is: zij zijn voor mij ook weer een extra motivatie om positief in het leven te blijven staan. Want hoe kan ik een feelgoodblog hebben als ik zelf continu zit te sippen? Dat werkt natuurlijk niet!”
“Iedereen heeft talent, en iedereen verdient de kans om dat te gebruiken”
Brug slaan tussen twee werelden
“Verder hoop ik met mijn blog en video’s het onderwerp ‘niet-aangeboren hersenletsel’ meer op de kaart te zetten. En een brug te slaan tussen valide mensen en degenen met een beperking. Het zou zo mooi zijn als we elkaar wat meer in onze waarde laten. Meer begrip kunnen opbrengen voor elkaar. En ook: allemaal gelijke kansen krijgen. Ik ben van mening dat iedereen talenten heeft. En dat we allemaal de kans moeten krijgen die te gebruiken, dus óók als je ‘gehandicapt’ bent. Daar kan iedereen ook zoveel van leren. Ik kan bijvoorbeeld juist vanwege mijn beperking heel goed en snel oplossingen bedenken. En in het moment leven, van het kleine geluk genieten. Terwijl ik van iemand zonder hersenletsel juist weer kan leren hoe ik beter mijn week kan plannen, om maar wat te noemen. Door ervaringen uit te wisselen en onze krachten te bundelen, kunnen we de wereld een stukje mooier maken. Als ik daar een bijdrage aan kan leveren, ben ik tevreden!”
