Er was eens…

In 2010 krijgt Albert Driessen te horen dat hij blaaskanker heeft en neuralgische amyotrofie (een zenuwaandoening) waardoor hij zijn arm niet meer kan gebruiken. In plaats van bij de pakken neer te zitten, besluit Albert kinderverhalen te schrijven. “Mijn ziekte valt in het niet als ik kijk naar het kleinkind van mijn zwager.”

“Dat kindje is zes jaar oud en heeft een hersentumor. Helaas is er nog geen manier gevonden om haar te helpen en blijft het dus een zorgwekkende situatie. Om de pijn een beetje te verzachten, ben ik voor haar en haar jongere zusje verhalen gaan schrijven. Van een kerstverhaal over een lieve wolf die een schaapje redt tot allerlei avonturen van een hondje in een luchtballon. Volgens de ouders van die meiden vinden ze het geweldig! Als ik ze zie, spreken ze me er nog altijd op aan. Fantastisch toch?”

Genieten van mooie momenten

“Helaas staat het schrijven nu op een lager pitje. Ik hoop dat ik snel weer inspiratie heb voor nieuwe verhalen. Momenteel focus ik me op mijn revalidatie. Ik heb de longziekte COPD en daardoor beperkt in mijn doen en laten. Toch zijn er genoeg mooie momenten in het leven waar ik van kan genieten. Ik kijk nog altijd met veel plezier terug op mijn baan als loodgieter en de cursus edelsmeden die ik in de jaren tachtig volgde. En ik geniet van de kleinkinderen. Als ik zie hoe gelukkig ze zijn, is mijn dag goed.”