“De allereerste keer zwemmen met stoma, kan ik me nog goed herinneren. Ik was 15 jaar en had net een stoma, vanwege de chronische darmziekte Colitis Ulcerosa. Om het zakje op mijn buik te verstoppen had ik een badpak aangetrokken, terwijl ik altijd een bikini droeg. Niemand hoefde te zien dat ik iets mankeerde. Mijn stoma was iets van mij en van niemand anders. Toen ik het zwembad inliep, gierden de zenuwen door mijn lichaam. Ik voelde de ogen van de mensen om me heen prikken. Wat zouden ze wel niet denken? In een badpak voelde ik me ook niet prettig; dit was ik niet. Na een half uur heb ik mijn bikini aangetrokken en ben ik – letterlijk en figuurlijk – in het diepe gesprongen. Ik was bang dat mensen me raar zouden vinden, dat het zakje niet zou blijven zitten. En toch was het ook een bevrijding: ik hoefde me niet te verstoppen. Ik mocht mezelf zijn, mét stoma.”

Zwemmen met stoma blijf een sprong in het diepe

“Gek genoeg moet ik na 23 jaar nog altijd een drempel over om te gaan zwemmen. En iedere keer weer ben ik blij dat ik die drempel heb overwonnen. De blik van een buitenstaander went nooit. Het bevestigt me telkens weer in het gevoel dat ik anders ben. Ik snap het ook wel. Ik kijk zelf ook even als iemand een been mist, maar ik ken ook de andere kant. Het vervelendste van die priemende blikken, is dat je niet weet wat mensen denken. Daarom heb ik het liefst dat ze gewoon op me afstappen. Jonge kinderen zijn wat dat betreft een open boek. Ze vragen gewoon: “Wat is dat?” Als ik hun vragen heb beantwoord, is het ook klaar. Ze merken dat het allemaal wel meevalt. En ik kan weer gewoon mezelf zijn en genieten van het strand of zwembad. Mijn dochter van 7 vindt het weleens lastig dat kinderen naar me toekomen met vragen. Ik begrijp dat heel goed. Maar als ik haar vertel dat ik zonder stoma de hele dag op bed zou liggen en geen energie zou hebben, dan is ze toch wel blij dat ik ‘anders’ ben.”