“Vriendinnen, klasgenoten, zelfs tegen leraren: ik probeerde mijn chronische ziekte zo min mogelijk zichtbaar te maken. En al helemaal niet voor nieuwe mensen in mijn leven, zoals dates. Ik was net achttien toen werd vastgesteld dat mijn lichaam geen insuline meer aanmaakte. Ik zat in het examenjaar van de middelbare school en vond het vreselijk dat ik diabetes type 1 had. Het laatste wat ik wilde, was opvallen. Niet dat ik me ervoor schaamde, maar mijn buik ontbloten om te spuiten is natuurlijk iets dat je als tiener niet graag doet. Daarom deed ik alsof ik net als ieder ander was. En ja, dat lukte redelijk goed; aan de buitenkant zie je immers niet of iemand diabetes heeft. Maar ondertussen zat ik wel elke lunchpauze op de wc om te meten en te spuiten.”

Op safe spelen

“Ondanks dat diabetes type 1 veel impact op mijn leven had, probeerde ik zo normaal mogelijk te leven. Ik deed dus gewoon leuke dingen met vriendinnen, maar ik moest wel altijd alles plannen. Ook tijdens dates hield ik er rekening mee. Ik ging niet uit eten, want dan moest ik zeker mijn bloedwaardes meten. Daarom deed ik alleen een drankje of ging ik naar de bioscoop. Dat was redelijk safe. Op zo’n manier zou een jongen er niet achter komen dat ik een chronische ziekte had, dat vertellen was voor mij sowieso een no-go.
Dat veranderde toen ik Mark ontmoette op de Elf Fantasy Fair. Het was een paar weken voor mijn twintigste verjaardag en we werden ingedeeld om samen fantasyspullen te verkopen. Toen ik hem zag, vond ik hem meteen leuk. Wat een knappe, lieve man. Ik was op slag verliefd, en hij ook op mij. Op de tweede dag van het festival begonnen we te zoenen, maar tijdens het zoenen voelde ik me niet lekker worden. Ik werd licht in mijn hoofd, had geen heldere gedachtes en begon te zweten. Komt dat omdat ik verliefd ben, of heb ik een hypo, dacht ik nog. Maar al snel daarna wist ik: nee, dit is foute boel, ik moet nu iets eten.”

Hagelslag met cola

“Heel abrupt onderbrak ik onze kus. En ik zei plompverloren: ‘Joh, ik heb diabetes en mijn bloedsuiker is heel laag, dus ik moet nu even wat eten.’ Dat was voor mij een enorme drempel. Ik was nog nooit tegen iemand die ik leuk vond open geweest over mijn ziekte. Maar ik had eigenlijk ook geen keuze: of ik ging direct eten, of ik viel flauw. Ik dacht echt dat Mark me hierdoor onaantrekkelijk zou vinden of dat hij het vervelend zou vinden en niets meer met me te maken wilde hebben. Maar tot mijn verbazing zei hij: ‘O, joh dan maak ik even een boterham met hagelslag en schenk ik een glas cola voor je in.’
Ik kon zijn reactie niet geloven. Het was zo’n opluchting dat hij hier zo relaxed mee omging. Ik heb altijd geprobeerd mijn chronische ziekte niet zichtbaar te maken, was overtuigd dat dit voor anderen een afknapper zou zijn. Maar voor Mark was het niet eens een big deal. Mijn onzekerheid en angst, het zat allemaal in mijn hoofd. Inmiddels zijn we bijna zeventien jaar samen, getrouwd en hebben we een zoontje. Mark heeft mijn diabetes type 1 nooit als vervelend ervaren, het is er gewoon. Daarom is ons leven wel anders dan anderen, maar zo is het nu eenmaal.”

Schaamte

“Ik denk dat veel mensen hun chronische ziekte proberen te verbergen tijdens een date of in het begin van hun relatie. Misschien uit schaamte, maar het is natuurlijk ook iets privé. Je wilt op een date toch je beste kant laten zien, zeker als het je eerste afspraak samen is. Maar uiteindelijk, als je elkaar echt leuk vindt, wil je toch met elkaar door en dan komt je partner er vanzelf achter. Ik ben uiteindelijk blij dat ik een hypo heb gekregen tijdens mijn eerste zoen met Mark. Wie weet had ik het anders ook voor hem verborgen proberen te houden. Maar nu kon ik meteen mezelf zijn, hierdoor heeft onze relatie een vliegende start gekregen.”

Op Orietta’s Instagramaccount Coffee with a shot of insulin geeft ze een openhartig inkijkje hoe het is om te leven met diabetes type 1.