Dwarslaesie en een festival: een onmogelijke combi? Niet voor Niek de Jonge (28). Deze partyanimal heeft met rolstoel en al ruim dertig events bezocht. Hoe doet hij dat?

“Festivals afgaan vind ik – naast het sleutelen aan auto’s – één van de allerleukste dingen om te doen. En die liefde zit vrij diep, kan ik wel zeggen. Toen er een aantal jaar geleden een hersentumor bij me werd geconstateerd, was serieus mijn eerste reactie: kan ik straks nog wel een festivalletje pakken? Dat zegt wel iets! Wat het zo leuk maakt? De gezelligheid. Allemaal mensen bij elkaar die een gemeenschappelijk doel hebben: een dag samen lol hebben! En lekker bier drinken natuurlijk, haha. Wat ik ook erg leuk vind: de saamhorigheid. Dat is echt van een andere orde, dan in de kroeg of bij een concert. Op festivals heerst er een soort broederschap. Iedereen is er voor hetzelfde en iedereen voelt ook aan als gelijke. Dat vind ik heel mooi.”

Vier het leven

“Mijn feestende festivalleven kwam in mei 2015 abrupt tot stilstand. De knallende koppijn waar ik toen een tijdje mee rondliep, bleek een hersentumor te zijn. Een grote klap natuurlijk, maar ik besloot positief te blijven. Eigenlijk heb ik ook nooit gedacht: ik ga misschien wel dood. Ik had meer iets van: ‘ik ga het gewoon redden, punt’. Die instelling heeft me erg geholpen, denk ik. Wat niet wegneemt dat ik pittige jaren achter de rug heb. Ik heb meer dan 80 bestralingen gehad en ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik geopereerd ben. Tot 3 keer toe is de kanker teruggekomen. En een uitzaaiing onder in mijn rug heeft zelfs voor een complete dwarslaesie gezorgd. Maar weet je, ik ben er nog! En het maakt ook dat ik het leven nog meer wil vieren. Dat ik dat nu moet doen vanuit een rolstoel, so be it. Het weerhoudt me er niet van de dingen te blijven doen waar ik zoveel plezier uit haal. Zoals sleutelen aan auto’s en zeker ook festivals!”

Extra onderbroek mee

“Inmiddels heb ik met mijn rolstoel meer dan dertig festivals bezocht. Mijn omgeving zegt weleens: ‘Je bent gek dat je dit doet!’. Tuurlijk, festivals zijn voor mij extra zwaar, maar ik vind het zó mooi, geniet er intens van. Dat is ook wat waard. Eenmaal weer thuis, komt vaak de klap. En moet ik echt een paar dagen bijkomen. Maar dat heb ik ervoor over. En zolang ik de juiste voorzorgsmaatregelen neem, kan het prima. Normaal gesproken katheriseer ik mezelf vier keer per dag. Maar als ik ga festivallen, gaat dat natuurlijk niet. Dan gebruik ik die dag gewoon een verblijfskatheter, geen probleem. Als dat nodig is om toch een dagje te kunnen festivallen, dan is het maar zo. Voor de zekerheid neem ik wél een normale katheter mee. Net als een schone boxer, plus vochtige doekjes en desinfecterende handgel. Ook stop ik altijd medicijnen tegen de zenuwpijn in mijn tas, plus een papieren medicijnenoverzicht. Wel zo handig, voor het geval dat.”

Slapen in een tentje

“Naast mijn eigen voorbereidingen, is het natuurlijk ook wel fijn als festivals goed toegankelijk zijn. Ik ervaar daar eigenlijk weinig problemen mee. Zo kan ik Zwarte Cross zonder meer aanraden. Die hadden daar zelfs eens een aparte overnachtingsruimte voor mindervaliden, die van alle gemakken was voorzien. Maar als zoiets er niet is, weerhoudt me dat er niet van om te gaan. Dan overnacht ik net als de rest op het campingterrein in een tentje. Wél geef ik dan bij het boeken aan dat ik in een rolstoel zit, dan kun je bijvoorbeeld bij een festival als Defqon op een apart terrein terecht. Waar meer ruimte is en de tenten niet hutjemutje staan. Gelukkig ook maar, want al die scheerlijnen en een rolstoel is geen goede combi, haha. En ze hebben op de meeste plekken ook een rolstoeltoilet- en douche. Maar aan de andere kant: als die er niet zijn, red ik me ook wel. Mijn slechtste festival-ervaring? Eigenlijk heb ik die niet echt. Wel weet ik dat bij er bij INTENTS Festival een megagrote steile loopbrug was, bedoeld om van het ene naar het andere gedeelte van het festivalterrein te komen. Dat was wel even een uitdaging. Maar gelukkig zijn mensen op festivals nooit beroerd je te helpen. Zo ben ik over die ramp heen geduwd door vreemden; mooi toch?”

Met rolstoel boven het publiek

“Ook al ben je in een rolstoel voor je gevoel misschien wat meer beperkt, het heeft ook weer een andere, hele mooie kant. Zo heb ik altijd heel veel aanspraak en leuke gesprekken. En de ‘boks ouwe’ en ‘respect man’ vliegen me vaak om de oren. Ik vind dat alleen maar leuk, zolang mensen maar niet gaan zeuren of medelijden met me hebben. Bovendien is iedereen gigantisch behulpzaam. Als ik bier ga halen, ben ik meestal als eerste terug. En ik ben vaak sneller aan de andere kant van het terrein dan mijn vrienden die lopen, want iedereen gaat gewoon voor je aan de kant. Mensen tillen me tijdens festivals ook echt áltijd op, met rolstoel en al. De eerste keer vond ik dat best scary, maar gelukkig ging het goed. En nu nog steeds: gewoon een kwestie van de rem erop en je goed vasthouden! Het is echt een hele vette ervaring, want je kijkt dan echt overal bovenuit. Meer dan eens heb ik op die momenten van de MC de microfoon in handen gekregen; hoe tof is dat? Dat zou me zonder rolstoel echt niet zijn overkomen!”

Meer Niek? Volg hem op Instagram, waar hij een inkijkje geeft in zijn (festival)leven.