“Ligt het dan aan mij? Stel ik me aan? Was ik een watje en moest ik gewoon doorzetten? Ik twijfelde ontzettend aan mezelf, terwijl ik me zo ziek voelde. Op dat moment liep ik al sinds mijn twintigste met intense buikpijn en darmklachten. En als ik naar de wc ging, verloor ik altijd bloed. Doodeng vond ik dat. Ik had tal van onderzoeken achter de rug en allerlei artsen gezien, maar zij stelden dat ik het prikkelbaredarmsyndroom (PDS) had, de rest zat tussen mijn oren. Iets waar ik zelf niet in geloofde, want mijn klachten waren veel heftiger. Mij werd verteld dat ik vooral meer moest ontspannen, beter moest slapen en gezonder moest eten.”

Deze pijn kan niet tussen je oren zitten

“Ik probeerde alles uit, ging als een malle sporten en allerlei diëten volgen. Niets hielp. Ik was ondertussen echt wanhopig. Want wat moest ik doen? Ik kreeg geen medische hulp, terwijl ik aan alles in mijn lijf voelde: er zit iets helemaal niet goed. Zo heb ik negen jaar rondgelopen. Tot ik verhuisde en in een ander ziekenhuis terechtkwam. Een nieuwe arts onderzocht me en hij zei meteen: ‘Dit kan helemaal niet tussen je oren zitten en het is zeker geen PDS, ik ga verder zoeken.’ Hij kwam uiteindelijk met de diagnose, ik had de ziekte van Crohn.”

De diagnose voelde als een opluchting

“Het heeft bijna tien jaar geduurd voordat ik behandeld kon worden. Die diagnose voelde dan ook als een opluchting. Ja, ik had een ziekte waar ik de rest van mijn leven niet meer van af kwam, maar ik voelde me ook bevrijd doordat ik eindelijk wist wat er aan de hand was. Zie je wel: ik was niet gek! Door de behandeling voel ik me nu een stuk beter, al slik ik heftige medicijnen en moet ik goed opletten dat ik niet ziek word. Maar ik heb eindelijk het gevoel dat ik mijn leven weer terug heb.”